Magere Hein houdt van blijkbaar van de authentieke Lynyrd Skynyrd sound want hij heeft inmiddels heel wat leden van de klassieke line-up binnengehengeld. Hij startte met zanger Ronnie Van Zant, gitarist Steve Gaines en zangeres Cassie Gaines (de beruchte vliegtuigcrash in 1977) en heeft inmiddels ook gitarist Allen Collins, bassist Leon Wilkeson en sinds 2009 ook pianist Billy Powell binnen. Door diverse bezettingswisselingen resteert nog een origineel lid: gitarist Gary Rossington. De titel van het album is dus uitstekend gekozen, al mogen we Ricky Medlocke ook wel als echt bandlid beschouwen want hij was in 1970 al betrokken bij de band. Het verlies van al die originele leden is goed terug te horen in het bandgeluid want mede door het heengaan van Billy Powell zijn de typerende honky tonk pianomelodietjes, dubbel uitgevoerde gitaarpartijen verdwenen. Lynyrd Skynyrd is sinds de crash eigenlijk nooit echt meer te vergelijken geweest met de band die vijf klassiekers op rij afleverde. Toch is de band in staat goede rockliedjes te schrijven, al horen we zelden nog die kenmerkende southern sound en dat terwijl Lynyrd Skynyrd toch wereldwijd wordt gezien als DE southern rockband.
Het titelnummer opent verrassend goed en ook het navolgende One Day At A Time valt zeker niet tegen. Goede composities, sterke productie, lekker gitaarwerk en geen politieke teksten die het vorige album (Gods & Guns) zo ontsierden. Homegrown klinkt ondanks de stevige riff helaas al heel wat minder boeiend en laat een logge band horen die weliswaar heel goed is geproduceerd (pluim voor Bob Marlette), maar subtiliteit ontbeert. Naarmate het album vordert wordt duidelijk dat de band haar swing kwijt is. Gary Rossington, zanger Johnny Van Zant en co. leveren zeker geen slechte prestatie. Integendeel, het album staat vol met stevige rocksongs en gepassioneerde vocalen, maar het sprankelt niet en mist spontaniteit. Aan het eind van het album leeft de band even op tijdens Nothing Comes Easy dat in de verte herinnert aan nummers op Street Survivors. Op het slaapverwekkende Start Livin’ Life Again zakt het niveau echter weer helemaal in. De blazers op Do It Up Right en achtergrondzangeressen klinken daarentegen lekker fris en doen denken aan de gloriedagen van weleer.
Lynyrd Skynyrd’s veertiende album is beter dan de voorgaande twee en kan tot de betere post-crash albums worden gerekend.
Tracklisting Last Of A Dying’ Breed
1. Last Of A Dyin’ Breed
2. One Day At A Time
3. Homegrown
4. Ready To Fly
5. Mississippi Blood
6. Good Teacher
7. Something To Live For
8. Life’s Twisted
9. Nothing Comes Easy
10. Honey Hole
11. Start Livin’ Life Again
12. Poor Man’s Dream (bonus track)
13. Do It Up Right (bonus track)
14. Sad Song (bonus track)
15. Low Down Dirty (bonus track)
Magere Hein houdt van blijkbaar van de authentieke Lynyrd Skynyrd sound want hij heeft inmiddels heel wat leden van de klassieke line-up binnengehengeld. Hij startte met zanger Ronnie Van Zant, gitarist Steve Gaines en zangeres Cassie Gaines (de beruchte vliegtuigcrash in 1977) en heeft inmiddels ook gitarist Allen Collins, bassist Leon Wilkeson en sinds 2009 ook pianist Billy Powell binnen. Door diverse bezettingswisselingen resteert nog een origineel lid: gitarist Gary Rossington. De titel van het album is dus uitstekend gekozen, al mogen we Ricky Medlocke ook wel als echt bandlid beschouwen want hij was in 1970 al betrokken bij de band. Het verlies van al die originele leden is goed terug te horen in het bandgeluid want mede door het heengaan van Billy Powell zijn de typerende honky tonk pianomelodietjes, dubbel uitgevoerde gitaarpartijen verdwenen. Lynyrd Skynyrd is sinds de crash eigenlijk nooit echt meer te vergelijken geweest met de band die vijf klassiekers op rij afleverde. Toch is de band in staat goede rockliedjes te schrijven, al horen we zelden nog die kenmerkende southern sound en dat terwijl Lynyrd Skynyrd toch wereldwijd wordt gezien als DE southern rockband.
Het titelnummer opent verrassend goed en ook het navolgende One Day At A Time valt zeker niet tegen. Goede composities, sterke productie, lekker gitaarwerk en geen politieke teksten die het vorige album (Gods & Guns) zo ontsierden. Homegrown klinkt ondanks de stevige riff helaas al heel wat minder boeiend en laat een logge band horen die weliswaar heel goed is geproduceerd (pluim voor Bob Marlette), maar subtiliteit ontbeert. Naarmate het album vordert wordt duidelijk dat de band haar swing kwijt is. Gary Rossington, zanger Johnny Van Zant en co. leveren zeker geen slechte prestatie. Integendeel, het album staat vol met stevige rocksongs en gepassioneerde vocalen, maar het sprankelt niet en mist spontaniteit. Aan het eind van het album leeft de band even op tijdens Nothing Comes Easy dat in de verte herinnert aan nummers op Street Survivors. Op het slaapverwekkende Start Livin’ Life Again zakt het niveau echter weer helemaal in. De blazers op Do It Up Right en achtergrondzangeressen klinken daarentegen lekker fris en doen denken aan de gloriedagen van weleer.
Lynyrd Skynyrd’s veertiende album is beter dan de voorgaande albums en kan tot de betere post-crash uitgaven worden gerekend.
