Nog steeds heeft men de neiging om te veel in hokjes te denken. Hoe lastig blijft het dan om bands die daar zelfverzekerd van afwijken ergens onder te plaatsen. Juist die eigenzinnigheid welke artiesten van de gezamenlijke vastgestelde normen en waarden onderscheidt wordt tot gemakkelijk te etiketteren genres en sub genres teruggedrongen. In België leeft dat veel minder. Deze schijt aan de wereld houding levert T.C. Matic en dEUS al naamsbekendheid op, waar de daarop aansluitende artiesten van profiteren. De basis wordt, om het toch maar een naam te geven, gevonden in de free jazz. Niet zozeer muzikaal, maar voornamelijk de denkwijze om juist buiten die hokjes te treden staat hier op de voorgrond.

Dit wordt zeker in de scene rondom de Queens Of The Stone Age frontman Josh Homme breed gedragen. De Desert Sessions platen zijn veredelde hobby projecten waarbij geobserveerd wordt hoe muzikanten vervolgens een onderschikte rol in zijn imperium verrichten. Veelal wordt er van die unieke onbuigzaamheid van de Antwerpse en Brusselse kunstenaarsbolwerken gebruik gemaakt, waar nog steeds genoeg talent te vinden is. Zo is het niet onlogisch dat Mark Lanegan de van Dans Dans bekende bassist Frederic Lyenn Jacques voor Gargoyle inlijft, en hem goedkeurend met extra bagage terug stuurt om aan zijn derde soloplaat te werken.

Adrift is een logisch vervolg op de ingeslagen Slow Healer weg. De nadruk ligt nog steeds op melancholische folksongs, die door een breed scala aan natuurlijke eenvoud in de sobere sfeervolle begeleiding omgeven worden. Hoe bewust heeft Lyenn naar die innerlijke kwetsbaarheid gezocht, om deze in de aardse sirene schoonheid van het mysterieuze IJsland te vinden. De bassist verklaart niet alle geheimen van dit schitterende land, maar deelt deze wel als inspirerende reisgids in zijn waarneming. Het is een mooi schetsboek, waarbij het niet van belang is of de stukken tot in de puntjes uitgewerkt zijn. Vaak is de voorstudie veel interessanter dan het eindresultaat.

Morning Sun laat je als een toeristische indringer in een vreemd land ontwaken. De klemtoon ligt nadrukkelijk op het pianospel en de herhalende drumslagen die als dreigende ijsschotsen steeds dichterbij komen. Wat voor de inheemse bevolking als herkenbaar ritueel voelt krijgt voor de buitenstaander een andere dimensie. Gewapend met alleen zijn vertrouwde basgitaar zoekt Lyenn de confrontatie op. Hoe verwoord je stilte eigenlijk? De aarzeling die Deliverance uitstraalt is nog het beste te vergelijken met wezens die vervroegd uit een winterslaap ontwaken. De sneeuwwitte omgeving wordt voorzichtig in je opgenomen, door middel van instrumenten zoek je naar een plek om je te settelen.

Bij Until We Blend is het vertrouwen gewonnen en volgt de weerkaatsing in een lichte vorm van vreugde. Deze vervroegde single vormt de Adrift sleuteltrack, waarbij de krachtige zang dominant de ruimte opeist. De ingetogen kilte smelt beetje bij beetje vanaf het rondcirkelende Night weg, waarbij de jazz achtergrond van Frederic Lyenn Jacques overduidelijk hoorbaar is. De dreiging neemt het van de song over die zich als wispelturige milieu omstandigheden in een verraderlijk schouwspel ontwikkeld. Het onheilspellend muzikanten samenspel kondigt een ontvlambaar dreampop eindakkoord aan.

Met Give In introduceert de trombone van Aaron Roche, die er als een gevaarlijke sneeuwschuiver doorheen walst. Staggering Heights zal zeker de goedkeuring van de prominente autochtone IJslandse muzikanten verdienen. Op indrukwekkende wijze raakt deze de diepste emoties en ademt het de koude sprookjeswereld uit die zo kenmerkend voor het land is. Een sensitiviteit die in het vanuit het oer gevoel opbouwende Pedestal zijn vervolg krijgt waar Frederic zijn volwassen stemkunsten een passende sensuele dromerige laagte meegeeft, perfect aansluitend bij de ingehouden gepassioneerde geïmproviseerde jazzbegeleiding. Wat moet het heerlijk zijn om voor de afwisseling de basgitaar links te laten liggen om je volledig op de piano te concentreren.