13 13 is oorspronkelijk uitgebracht in 1982 en in 1981 opgenomen. Het Franse label Le Son Du Maquis heeft een zeer mooie heruitgave van dit album op de markt gebracht. Lydia Lunch heeft dit album geschreven in de tijd dat ze verkaste van New York naar L.A. Het is haar tweede soloalbum en het was tot voor kort nog moeilijker te verkrijgen op cd dan op vinyl.

Terugblikkend was dit het beste album dat ze ooit heeft gemaakt en eigenlijk ook wel zeer invloedrijk. Het is min of meer een soort blauwdruk voor veel Goth acts die zouden volgen. Denk aan een nog donkerdere Siouxsie & The Banshees. Met name het gitaarwerk van Clif Martinez doet heel erg denken aan die band. Ook tekstueel was dit een nihilistisch werk. Geïnspireerd, of beter, geïntrigeerd door de vele moorden die in 1980 werden gepleegd in L.A., handelen de teksten over bendeleden, Sunset Strip slachters, crackheads en andere verloren zielen die in die tijd de gewelddadige straten van L.A. bevolkten. Dit valt ook nog allemaal te lezen in het voorwoord van Lunch zelf, in het cd boekje.

“The Boulevard of broken dreams is a dead end street littered with the shattered hearts of bad beat poets, dope sick singers, cracked actors and petty criminals all praying to a star on the sidewalk.”

“The Sunset Strip slayers preyed on young woman, ex lovers and each other’s twisted fantasies and they played out depraved rituals with the decapitated head of one of their victims.”

Heftige woorden die vergezeld gaan met heftige en donkere muziek en de vreemde voordracht van Lydia Lunch zelf. In de tijd zelf kreeg dit album niet de waardering die de voorganger Queen Of Siam wel kreeg.