Voor de liefhebbers van compromisloze manische gekte is het chaotische Lungbutter een verademing. Alsof Kim Gordon zichzelf na het opdoeken van Sonic Youth gekloond heeft en haar drie nazaten nu genoeg gerijpt zijn om ze met The World Of Noise kennis te laten maken. De verhalende performance van punk poëet Ky Brooks wordt bijna gewelddadig door haar twee partners in crime begeleid. Kaity Zozula, die de gitaar in bedwang houdt en haar als een ontembare galopperende hengst berijdt. Drummer Joni Sadler, die met vakkenvullende precisie de ene na de andere stevige slagen op elkaar stapelt alsof het blikken voedingsmiddelen zijn. Met Honey lukt het om dit uit het Canadese Montréal afkomstige stoere rockchick trio hun hedendaagse kijk op de punkbeweging te etaleren. Het is absoluut geen vlekkeloze plaat, maar wel eentje die door de aantrekkingskracht van deze jeugdige onverschilligheid een groot harmeoffensief oproept.

Titelstuk Honey trotseert zichzelf als een door de geluidsbarrières heen hoestende Vespa scooter waarbij het kickstartpedaal weigert. Na ruim een minuut ontstaat er pas voor Ky Brooks de mogelijkheid om haar teksten tot de luisteraar te richten. Gedurende het af te leggen slachtveld wordt het haar lastig om zich door de noise heen verstaanbaar te maken. De bijna schizofrene emoties staan centraal op deze gedurfde plaat, waar woorden al schreeuwend en gevangen in druggy mistwolken zich openbaren. Sporadisch horen we een echt liedje terug, het lekker groovende Flat White verkeerd in een uitzonderingspositie. De tegen de hysterie grenzende voordracht geeft je een kijk in het complexe gedachtekronkels van de niet altijd even zuivere vocalist. Is haar verhaal te volgen? Nee, maar dat is verder niet belangrijk. Daar ligt ook niet de kracht van Lungbutter. Voor een hedendaagse hipster zal het allemaal vernieuwend en artistiek verantwoord klinken.

Lungbutter gaat ver terug in de tijd, en zit in het verlengde van de opkomende No Wave artpunk waarmee New York als tegenreactie van de New Wave zichzelf rond 1980 op de kaart zet. Minder origineel en provocerend als wat de eerste indruk oproept, wel een waardige ode aan deze vergeten shockerende subcultuur. Met iets meer dan een half uur levert Lungbutter na vijf jaar ploeteren een geslaagd energiek eindresultaat af. Zonder de experimenteerdrift van hun voorouders zou het muzikale klimaat er tegenwoordig totaal anders uit zien. De opkomst van eigenzinnige gitaarbands welke zich vanaf de jaren negentig als een plaag verspreiden, tonen vrijwel allemaal hun respect voor deze explosieve stroming. Honey herleid het weer allemaal terug tot de kern, om deze zoetstof als rauw onverteerde bedrieglijke voedselbron op ons bordje te presenteren. Geen ruwe diamant, maar een brok graniet.