Het was alweer even geleden dat we van haar hoorden; in 2017 en 2018 verschenen nog twee live albums Here, volume one en Here, volume two en daarna werd het even wat stiller. Althans, zo leek het misschien. Er was echter al eerder weer een teken van leven; alleen niet onder haar eigen naam.

We hoeven niet te twijfelen over haar kwaliteiten want nu ze zich opnieuw met een album meldt, is duidelijk dat dat staat als een huis.

Hier, onder de noemer van Lulu and the Broadsides, waarbij je mogelijk het debuut van een nieuwe formatie verwacht, hebben we namelijk te maken met een nieuw album van niemand minder dan Dayna Kurtz. Met dat idee van nieuwe formatie zit je overigens helemaal goed. Naast vaste sidekick Robert Maché op gitaar wist Dayna de ijzersterke bassist James Singleton, de zeer strak spelende Carlo Nuccio op drums (helaas overleden in augustus) en de op en top swingende Glenn Hartman op toetsen te strikken voor haar nieuwe album. Iets waar ze buitengewoon trots op is: muzikale helden uit New Orleans, het idee om met hen samen te spelen in de stad die zoveel muziek ademt en waar ze nu ook woont, een droom die werkelijkheid werd.

In 2019 bracht ze al een sampler uit als Lulu and the Broadsides. Slechts 2 van die nummers vinden we op het album terug, voor het grootste deel zijn het dus andere nummers. Zes van de nummers schreef Dayna zelf, deels voert ze met haar Broadsides covers uit.

Het is hoe dan ook een genot om naar te luisteren. Het spelplezier knalt er vanaf het openingsnummer al uit. Eerst even de gitaar die je meeneemt en dan sluiten drums en bas aan. Er zit dan meteen al een onderlinge klik in de instrumentatie en daar schuiven de toetsen subtiel bij. Dayna’s stem maakt het al bijna helemaal af: met haar stem trekt ze de aandacht als vanzelfsprekend naar haar zang. Dan is het echter nog niet af want de mannen zingen er, hoe passend, een heerlijk koortje bij. Zijn we bij de les? Jawel, de openingstrack laat je al meteen een mentale reis maken naar een club in Nola, zoals New Orleans liefkozend wordt genoemd.

Bestel gerust nog een drankje als je geniet van wat je beluistert en Lulu gaat verder met haar repertoire. Ze windt je om haar vinger met A-Grade. Hoe lekker klinken de Broadsides hier!

Zo’n avond in een club in New Orleans, waar muziek in elke ademteug doorklinkt, waar je net zo makkelijk midden in een fijn rockende opener zit of de swing van het tweede nummer, daar is er ook ruimte voor een heerlijk bluesnummer als How Do I Stop. Hoe goed is de band op elkaar ingespeeld en hoe geweldig is de productie van het album? Die was in handen van Randy Crafton en die heeft het album zó vastgelegd dat je het idee hebt dat dit live ter plekke is opgenomen. Man, man, hoe geweldig is de stem van Dayna als ze de blues zingt? De heren begeleiden haar precies zoals je het zou hopen, zowel op de instrumenten als vocaal.

Ze duikt heerlijk in Iggy Pop’s I Need Somebody en zet het helemaal naar haar hand. Het nummer borrelt, bruist en kolkt en de ritmesectie en gitaren maken het een dampend geheel. En dan komt Dayna er nog met haar stem over heen. Dat is simpelweg genieten en dat blijft als vervolgens James een fijne bassolo ten beste geeft. Echt, je hoeft je ogen maar dicht te doen en je hebt het gevoel dat je bij de band in een club staat. De passie van Dayna, de dynamiek van de band: het spat er vanaf.

Ice Cream Man is hier niet een uitvoering van het nummer met diezelfde naam van Van Halen, maar qua dubbelzinnigheid van de tekst ontlopen de twee nummers elkaar niet zozeer. Het is desondanks erg lekker gespeeld en gezongen.

Manie Minch, met wie Dayna eerder al samenwerkte op For the love of Hazel: Songs for Hazel Dickens, schreef alweer enige tijd geleden Razorburn Blues en dat krijgt hier een fijne Broadsides-make over. Het is al een erg fijn nummer als origineel en deze Nola-versie zet er nog een punt achter en een streep er onder.

Het is daarna nog meer genieten met een drietal door Dayna geschreven nummers die in deze setting eveneens helemaal tot leven komen. Een uiterst strakke band en tegelijkertijd heel ontspannen spelend: dat maakt dit album zo al tot een erg fijn geheel. Maar er is meer. Om te beginnen een bloedmooie uitvoering van Nick Cave’s Into My Arms. Zo’n nummer waarvan je feitelijk niet wilt dat iemand het ook maar overweegt op te nemen. Maar als het dan toch moet, dan is deze versie van Dayna wel heel, heel mooi.

Het album sluit af met een nummer van het debuut van Masters of Reality dat op deze wijze uitgevoerd heel erg past bij het geluid van de Broadsides. Dayna is in haar element op dit album. Ze geniet erg van haar samenwerking met de gerenommeerde krachten om haar heen. En dat is volkomen gerechtvaardigd. Zó wil je dat een album klinkt: alsof het live is ingespeeld. De Broadsides hebben een uitstekende voorvrouw in Dayna als haar alter ego Lulu. Met een tour van Dayna in januari 2023 in het vooruitzicht, is dit al meer dan een fijne opwarmer. Hier slingeren we de speler nog maar eens aan. That’s A Pretty Good Love. En zo is het! Erg gaaf album!