Het tweede album van de jonge Britse singer-songwriter opent contemplatief met Still. Het is mooi hoe de gitaarklanken het pad van het nummer inkleuren. Onwillekeurig komt de gedachte op aan de subtiliteit die Mark Knopfler in zijn gitaarspel weet te leggen. De stem van Luke heeft karakter en meer dan de hoogten die hij weet te halen, is het het licht schurende randje dat zijn stem iets extra’s geeft. De opener doet vermoeden dat de jonge Brit zijn eigen koers heeft leren varen waar het op zijn debuut vooral nog als een zoektocht voelde.

De release van zijn vorige album ging niet zonder slag of stoot. Het label was nogal bepalend en dat had voor de release van het album nogal wat impact. Het was voor Luke dan ook zaak deze tweede release heel anders in te vullen. Het heft in handen nemen voor dit album, andere manieren van het schrijven van nummers proberen, buiten de gebaande paden treden; de nummers hebben allemaal ruimte op het album en het geheel klinkt open. Het moet gezegd: het gitaarspel dat vaak als miniaturen op de achtergrond klinkt, draagt, zeker wanneer beluisterd via een hoofdtelefoon bij aan de beleving van het album. Dat geldt overigens voor de instrumentatie in brede zin. Daar is veel aandacht aan besteed. Die subtiliteit is een contrast met de koortjes die bedoeld zijn om de nummers op het album verder in te kleuren; door de wijze waarop ze in de productie zijn verwerkt, loopt Luke het risico dat zijn muziek snel als eenvormig en als niet onderscheidend wordt beluisterd. Pas als je het album beluistert via hoofdtelefoon én de muziek meer nog tot zijn recht mag komen, besef je dat de koren er niet zijn uit effectbejag maar als verrijking van de nummers. In de productie had er wellicht iets meer aandacht voor kunnen zijn; het zou het album sterker hebben gemaakt.

Was het vorige album een zoektocht naar vorm en naar eigen geluid, dan zou je nu kunnen zeggen dat Luke Sital-Singh zich bewust is geworden van het feit dat hij leeft in de muziek en dat hij daarin kan reizen. Dit album straalt in sfeer rust uit en zekerheid dat een weg naar de eigen muziek wel gevonden wordt. Dit album kent dan ook fraaie nummers als Still, Rough Diamond Falls, Nowhere’s Home en beoogde setopener Cynic. Dat laat horen hoe krachtig zijn stem kan staan op een album zonder dat deze omlijst hoeft te worden door veel instrumenten. Indrukwekkend hoogtepunt van het album. Het album maakt duidelijk dat de jonge Brit zijn draai meer en meer weet te vinden. Tegelijk, het risico van mainstream singer-songwriter muziek ligt op de loer, zoals Innocence misschien nog wel het meest duidelijk laat horen. Gelukkig maakt de instrumentatie van het nummer nog het meest het onderscheid.

De koers naar groei is ingezet. Bij meerdere doorlopen en zeker bij het beluisteren van het album via hoofdtelefoon ontdek je de subtiele instrumentatie, de basis voor de koortjes en ja, zoals al gezegd, er zitten mooie nummers in wat de jonge Brit nu maakt. Een derde album waar zijn stem net zo prominent op de voorgrond mag klinken en waar de nummers nog meer onderscheidend klinken, kunnen in de muzikale reis van Luke Sital-Singh zeker tot een parel leiden. Dan moet hij wel weg blijven van koortjes omwille van koortjes en mag het meezingaspect van zijn nummers ook iets verder omlaag bijgesteld. Tegelijk, het is en blijft de stem van Luke die de hoofdrol op het album heeft. Zelfs als in een nummer over de liefde tussen oudere mensen waarvan een er niet meer is, voor Luke opgetekend vanuit het leven van zijn oma die zijn opa moet missen, de jonge Brit zich verplaatst in de rol van een van de oudere geliefden, dan weet die stem te raken. Een fraaie versterking van wat Luke kan met zijn stem en met zijn muziek; hij levert daarmee een alleszins respectabel album af.

Tracklisting Time Is A Riddle:

1. Still
2. Oh My God
3. Until The Night Is Done
4. Rough Diamond Falls
5. Nowhere’s Home
6. Cynic
7. Innocence
8. Time Is A Riddle
9. Hunger
10. Killing Me
11. Slow Down