Luke Elliott is afkomstig uit  New Jersey, de pianist speelde met zijn band in bescheiden New Yorkse clubs, in 2012 duiken zijn composities in de soundtrack ‘Benny The Bum’ op. Het debuut van Dan en Paul Cantagallo, wordt bekroond als beste lokale film op het concours voor beste onafhankelijke film in Philadelphia. In die stad concerteerde hij in het befaamde World Café waar regelmatig  concerten worden geregistreerd, zo verzeilde Elliott in 2014 via een journalist in Noorwegen. In Oslo neemt hij Dressed For The Occasion op met multi-instrumentalist Fred Holm en gitarist Orm Ostli  die muzikanten hebben samen met het orgelwerk en de piano van Eliott een niet te onderschatten inbreng, in theatrale, dreigende gothic passages van Let’em All Talk.

Ze figuren overigens eveneens op The Big Wind  en Live In Oslo, Elliott’s huidige thuishaven. Naast die liefde voor Noorwegen en inspirerende collega muzikanten zoals Nick Cave en PJ Harvey klinkt ook de voorliefde voor de country traditie en The Walker Brothers sterk door.

De titeltrack is meeslepende breed uitwaaierende ballade met een gelaagde achtergrond van zang en instrumentatie. What It Is een met groots koorwerk en fluwelen strijkerswerk omhulde pianoballade en vervolgens debiteert Elliott een cover uit eerder onverwachte hoek. Ben E King en Shirley Bassey introduceerden I (Who Have Nothing), het is toch bovenal Tom Jones’ versie van de door Leiber & Stoller geadapteerde Italiaanse croonersong die bijblijft, evenals deze nieuwe met onheilspellend geroffel en fraaie symfonische klanken geïntroduceerde interpretatie van Elliott.

William Tell is een diep snijdende murder ballade, de legende wordt geprojecteerd op een andere Williams en refereert naar William S. Burroughs, die samen met Jack Kerouack en Allen Ginsberg  de ‘Beat Generatie’ vorm gaf, een door Elliot sterk gekoesterde stroming. De song beschrijft haast tastbaar cinegrafisch het dramatische verloop van de gebeurtenissen in 1951. In een waanzinnige bui plaatst de getormenteerde en verslaafde schrijver een glas whisky op het hoofd van zijn vrouw Joan Vollmer. De poging om het huzarenstukje van de Zwitserse kruisboogschutter, ditmaal met een pistool, nog eens over te doen, loopt noodlottig af Burroughs vlucht naar Mexico om later als terug te keren en keert later terug naar de VS om daar verder een markant oeuvre uit te bouwen met The Naked Lunch’, Junkie, The Wild Boys…

Het zelf gecomponeerde, knap opgebouwd balladewerk zoals It Won’t Hurt Soon (But It Sure Hurts Now), het op bluesy gitaarlijnen schuifelende Someday My Man Is Gonna Come en de afscheidssong When That Great Ship Went Down groeien bij iedere beluistering. Niet alleen de kwaliteit van het songwerk en het adembenemende stemtimbre van Luke Elliott tillen iedere track op, de ongeëvenaarde naadloze versmelting van duistere Americana met elegante Scandinavische muzikale elementen resulteren in een meesterlijke langspeler.