De mussen en andere vogels mogen dan zowat van de smoorhete daken tuimelen, de klanken van Luka Bloom’s Bittersweet Crimson geven je in elk geval dat zomerbriesjes niet voor eeuwig tot het verleden behoren. Het eerste nummer, Can We Stay, klinkt al erg ontspannen, het was ook het eerste nummer dat Luka schreef voor deze langspeler. In 2018, met de intentie een album te maken waarin de liedjes natuurlijk in elkaar overgingen, kwam dit bij hem op. Muziek waarbij de muzikanten hun eigen invulling konden geven aan de muziek, weliswaar al geschreven, maar niet bedoeld als strak gearrangeerde kaders waar binnen ze moesten blijven.

Met de nummers geschreven wilde Luka de juiste mensen aan boord hebben voor de opnames.  Steve Cooney speelde gitaar en bouzouki, Robbie Harris verzorgde de percussie en Jon O’Connell de contrabas, banjo, toetsen, elektrische gitaar en aanvullende achtergrondzang. Jon verzorgde met Luka ook de productie van het album. Na één enkele repetitie een maand of twee voor de studio geboekt was, moest het gebeuren. In twee dagen tijd werd het album opgenomen. Dat leest als weinig tijd, klinkt als haastklus, maar als je het album luistert, dan word je vooral getroffen door de natuurlijke opvolging van de nummers, door de ontspanning die uit je speakers klinkt en de magie die Luka met zijn team hier voor elkaar heeft gekregen.

The Beauty Of Everyday Things is daar een uitstekend voorbeeld van. Erg ontspannen, uit de aard van het onderwerp al bijna vanzelfsprekend, een natuurlijke loomheid. En de verwijzing naar het moois dat te vinden is in het alledaagse. De instrumentatie, met de viool van Adam Shapiro en bouzouki erbij, de zachte achtergrondstem van Niamh Farrell, die hier de perfecte match is voor de stem van Luka, het is een nummer dat je de hitte van de dag doet vergeten en ja, dat je bijna ook de actualiteit van de afgelopen maanden zou doen vergeten. Tegelijkertijd, misschien bevestigt het ook wel dat ook in tijden als deze we het alledaagse niet uit het oog moeten verliezen, dat we de schoonheid moeten blijven zien, blijven waarderen. Het prachtig artwork, ogenschijnlijk, heel ‘gewoon’ gemaakt, onderstreept de boodschap nog een keer. Erg mooi nummer.

Al net zo fraai is The Day The Great Oak Fell, een warme ode aan de Ierse dichter Seamus Heaney. Heerlijke inleiding door de gitaren, subtiel basloopje, hoe mooi wil je het hebben? We zijn nog maar net onderweg en de liedjes rijgen zich bijna magisch aan elkaar. Dat is ook wat je voelt als het titelnummer zich aandient. Eten en muziek, dat vertelde een vrouw ooit bij een concert aan Luka, zijn de twee dingen die mensen bij elkaar brengen. Luka wilde met dat gegeven al iets doen en dacht erover na. Na een aantal dagen wist hij het: de granaatappel. Een vrucht waar hij al langer van hield en waarvan hij het delen zag als een symbool van liefde en vriendschap. Juist in deze tijd van spanning tussen landen, wilde hij met zijn lied vriendschap tussen culturen en tussen volkeren vieren. Laat het nummer bij je binnen komen, zo ontspannen als het is, en ervaar wat het met jou doet. De subtiele instrumentatie, heerlijk klein gehouden, met bijpassende percussie, ja, en de mooie samenzang: ze missen hun effect niet.

Front Door Key is alweer zo’n mooi subtiel nummer, met heerlijke instrumentatie. Langzaam maar zeker onthult zich het onderwerp van het lied, de eerste verwijzingen naar “My beloved olive trees” geven misschien al iets weg, maar als Luka zich afvraagt wie er voor het land zal zingen, komt het lied al dichterbij. De slotregel “Who will sing for Palestine” maakt het duidelijk. Een nummer dat onbedoeld nu zeer wel past bij de actualiteit. Het is een nummer dat raakt. En dat zou het bovendien ook doen zonder de tragedie die Beirut nu getroffen heeft. Nu komt het alleen nog meer binnen.

Bittersweet Crimson draait alweer zijn rondjes. Soms heb je dat: langspelers die je enkel en alleen genoegen geven. Dit is er zo een. Hemelbestormend, vernieuwend? Nee. Wel zeer actueel, met ook muziek geïnspireerd door de bosbranden in Australië, of juist met de aanwezigheid van het coronavirus de betekenis van genieten met vrienden. En dat alles gevat in elf mooie liedjes. Waar je de naald van je platenspeler ook laat dalen, waar je de laser van je speler ook laat schijnen, in een van de eerder genoemde liedjes, of in het mooie door oude liefdes geïnspireerde Keepsake, de van zeer passende muziek voorziene ode aan de Malinese blues (heerlijke loopjes!), Love To Mali, het donkere en ingehouden Who Will Heal The Land (met zeer fraai erin opgenomen verwijzing naar The Foggy Dew)  of een van de andere liedjes, het is allemaal erg mooi.

Bittersweet Crimson vind je niet via streaming. Daar is Luka heel duidelijk over: “Als je streamt, dan ondersteun je vooral de streaming platforms. Niet de makers.” Het volledige statement vind je in dit nieuwsbericht. Duidelijke taal van een muzikant die zich durft uit te spreken. Muziek draait om muziek, om de mensen die het maken, daar moet het om gaan. Muziek is er nooit geweest om de aandeelhouders van de streaming industrie rijk te maken: zonder muziek en muzikanten zouden er immers ook gewoon geen streamingdiensten zijn. Hoe gemakkelijk streaming ook is, hoe snel je kunt switchen van de ene opname naar de andere: muziek maken is een ambacht, een kunstvorm, die is er niet om zomaar weggegeven te worden. Verdient oprechte aandacht. En bovenal, de bands en artiesten die hier hun leven aan gewijd hebben, doen dat omdat muziek voor hen een deel van het leven is. Laten we hun werk alsjeblieft niet zien als inhoudsloze, uitwisselbare wegwerpproducten.

Bittersweet Crimson is een mooi album geworden. Naturalistisch van aard, omgevingsbewust met zijn ode aan de muziek uit Mali, de zorg om Libanon en de gedachten over de aarde, Australië, die laatste in woorden gevat in Who Will Heal The Land, pastoraal bij vlagen, is het een album geworden dat kan aangenaam kan strelen in toonzetting en arrangement als een zomerbriesje, maar de onderliggende boodschap is niet mis te verstaan. Wees in het hier en nu, geniet, niet in hedonisme, maar vooral ook met aandacht voor de mensen en de natuur waarmee we deze wereld delen. Misschien relevanter voor deze tijden nog dan Frúgalisto is het een passend tijdsdocument geworden. Hier draait ie nog een keer zijn rondjes. Zeer mooi album!