Al meer dan vijftig jaar geleden legden The Beatles er als groep hun muzikale bijltjes bij neer en toch blijven ze nog steeds onverstoord in het hier en nu. In november laatst kwam Universal nog met de acht elpees tellende box set 1964 U.S. Albums in Mono op de proppen. En nu achtte in de staart van 2024 ook Lucinda Williams de tijd gekomen voor haar Lucinda Williams Sings The Beatles From Abbey Road.

Wel, Lucinda Williams, 71 jaar intussen en gerenommeerde roots-/americana-zangeres, bewijst in haar pakkende vertolking van twaalf Beatles-songs dat dus ook de goedgevooisde muziek van de allergrootste Britpoppers niet iets was dat zich ver van haar rootsbed afspeelde. Integendeel, rock n roll zit al die tijd diep in haar hart en nieren, kijk zo maar terug op haar laatste eigen werk, Stories From A Rock n Roll Heart van 2023.

Maar de idee voor haar Beatles-plaat dateert van nog een stuk verder terug. Van de geboorte in volle corona-tijd van haar Lu’s Jukebox-ondersteuningsproject, waar ze zich om de tijd te doden enthousiast op de productie van zes tribute-volumes begon te gooien met daarbij, naast een prima kerstplaat, niet te versmaden hommages aan Tom Petty, Southern Soul, Bob Dylan, Country en The Rolling Stones.

Nu dus eind 2024 ook het afrondend album zeven, in twee dagen opgenomen, waarin ze The Beatles aanpakt.  Bovendien helemaal ‘From Abbey Road’. Waarmee je haar nu dus ook de eerste artieste kan noemen die een Beatlesplaat ook in het heilige Abbey Road zelf ging opnemen.

Het werd een fraaie, wijd uitwaaierende selectie nummers uit het The Beatles-songbook en alles werd weer live in één take ingeblikt. Zoals te verwachten baadt basic bij haar alles uiteraard in de meer rootsy rustiger sferen en Williams’ wankele stemgeluid klinkt zelfs een stuk emotioneler dan toen bij de originele Fab Four.

Prima starten met Don’t Let Me Down waar Williams in een mum de radeloze Lennon wordt en haar begeleidingsband onmiddellijk ook alles uit de kast haalt. Vervolgt ze dan met korrelig klagende stem met een royaal uitgesponnen americana-versie van I’m Looking Through You. De prille hit en samenzinger Can’t Buy Me Love komt er strak en gestript achteraan.
Rain, zelden gecovered, is hier getooid met een psychedelica à la WiIlliams. Zij met haar band en backing vocals, alles wordt netjes naar haar hand gezet. Vervolgens haar sublieme interpretatie van While My Guitar Gently Weeps, de song weent, sleept en is net zo prachtig. Met dus naast Williams de gitaar in eenzelfde prominente hoofdrol.
In de eerste helft van Let It Be flaneert Williams nog fraai tussen de sobere gitaarlijnen, tot met het hammondorgel, drums, de solerende gitaar en het achtergrondkoor alles naadloos wordt afgerond. De duistere blues dan van Yer Blues, één ruige wenteling haar helemaal op het lijf geschreven en I’ve Got a Feeling is nog zo’n heftige blues mooi uitmondend in beatleleske samenzang. Zie die klassebakken heerlijk samen aan het werk in de video ervan. I’m So Tired vervolgens is op zijn superkortst maar o zo gedreven heftig, helemaal Williams.

I've Got a Feeling (Live From Abbey Road)

Lui bluesy kronkelt daarop ook Harrison’s Something. Met Williams een en al emotionaliteit en gesteund door weer die onovertroffen gitaren.
Overtreft ze in haar versie dan wel Joe Cocker niet – wie wel? – hoed af toch voor de stevigheid waarmee zij hier met With a Little Help from My Friends aankomt. Met de loeiende gitaren en het achtergrondkoor op hun best. Ook de gelaten versie van The Long and Winding Road om af te sluiten is zonder meer prachtig, The Beatles volledig op de wijze van Lucinda Williams.

Wat een geluk, na haar beroerte eind 2021 is Lucinda Williams er vlug weer mogen invliegen. Dat illustreert ze net zo op deze blije, uitstekende afsluiter van haar Jukebox-reeks waar ze met haar schitterende band met veel respect toch dicht bij de originals van The Beatles blijft. Maar waarbij ze zich vanaf noot één niettemin als de karaktervolle, doorleefde en geïnspireerde vertolkster ontpopt die we al zolang kennen. Lu’s Jukebox is dan wel een tussendoortje, het werd een verzameling die met zijn zeven stuks in omvang en kwaliteit gewoonweg groots is geworden. Ze gunt ons op eigentijdse wijze een blik op haar veelzijdige kunstenaarschap. Wie daarom gunt haar tegelijk niet een carrière even lang en vruchtbaar als die van al haar illustere voorbeelden uit haar ‘Jukebox’? Klasse dit.