The Ship van Luc van Acker is een Belgische klassieker. De plaat kwam uit in 1984, toen België met bands als Neon Judgement, TC Matic en Front 242 toonaangevend was als het ging om donkere, alternatieve, vernieuwende dansmuziek.

Luc van Acker had in 1984 al een solo-album op zijn naam staan (Taking Snapshots) en als bandlid van het onvergetelijke Arbeid Adelt was zijn naam in 1983 definitief gevestigd. Van Acker leerde een keur aan muzikanten, uit binnen- en buitenland, kennen. Wat te denken van Jean-Marie Aerts (TC Matic), Dave Allen (Shriekback), Blaine Reininger (Tuxedomoon), Brian Nevill (Pigbag) en David Rhodes (Peter Gabriel). Allen gaven acte de presence op dit tweede album.

In 2011 besteedde de Belgische tv ineens weer aandacht aan Van Acker middels een tv-documentaire in de reeks Belpop. Het leverde het voormalige ‘Zot Jerommeke’ – inmiddels werkzaam als leraar – weer de nodige aandacht op. Ancienne Belgique nodigde Van Acker uit voor een optreden in hun Rewind-reeks, een serie concerten waar Belgische acts integraal hun klassieke album brengen. Inderdaad, Van Acker mocht The Ship weer opdiepen. De reissue en remastering van het album konden natuurlijk ook niet uitblijven.

The Ship wordt getekend door een typische jaren-tachtig-sound en is een kleurrijk platform voor destijds gangbare stijlelementen. De dwarse, alternatieve pop op de plaat wordt voortgestuwd door elektronische beats en exotische ritmiek. De dramatische voordracht van Van Acker trekt het album verder van de mainstream.

Singles

The Ship ontleent een deel van haar reputatie aan het grote aantal singles dat op de plaat te vinden was. Het stijlvolle duet met Anna Domino, Zanna, staat te boek als een klassieke Belgische single. Het nummer werd door heel Europa opgepikt. Er staan nog drie andere singles op het album: zo is daar The Fear In My Heart, een sfeertrack die nog steeds goed binnenkomt en wat aan tijdgenoten als Tent en Nasmak doet denken. Titeltrack The Ship verscheen destijds ook op 7 inch en is de prima opener van het album, inclusief slap bass van Dave Allen en extra vocalen van Gaby Lang. Het uitbundige, Afrikaans aandoende Heart And Soul was de vierde single, een track die duidelijk was geïnspireerd door Talking Heads.

Hoewel Van Ackers muziek hier en daar veeleisend en aan de drukke kant is – vooral op de tweede helft van de plaat – staat het merendeel van de songs nog fier overeind. Op het theatrale Rain klinkt Van Acker bijna als Andrew Eldritch van Sisters Of Mercy, ware het niet dat hij muzikaal en ritmisch gezien meer te bieden heeft. De stampende clubtrack Feels Like Love mag er nog best wezen en het Cabaret Voltaire-achtige Jump And Shout gaat zelfs al richting EBM en proto-house. Met dit soort tracks liet Van Acker horen dat hij zijn oren niet in zijn zak had.

Na een slopende tournee door Europa, midden jaren tachtig, kwam Van Acker in contact met Al Jourgensen van Ministry en verkaste hij naar de VS om onder meer deel uit te maken van de Revolting Cocks, een act die op de warme belangstelling van de toen nog onbekende Trent Reznor mocht rekenen.

Deze reissue kent een flink aantal bonustracks, het merendeel betreft remixen en herinterpretaties van de culthit Zanna: we worden onder meer getrakteerd op een geslaagde remix van Technotronic, een Nederlandstalige versie met Koen Deca, een weelderige triphopversie van Sweet Coffee en een bewerking van Selah Sue en Tom Barman. Eigenlijk zijn alle versies de moeite waard, al kun je je afvragen hoe vaak je één nummer achter elkaar wilt horen. Tot slot zijn er nog bewerkingen van Rain, The Ship en Wild Life die niet veel onder hoeven te doen voor de originelen.

Luc van Acker was een van de meest interessante exponenten van een golf bijzonder creatieve en uitdagende Belgische artiesten. Een golf die flink aan kracht won in 1984 en die een belangrijke rol speelde bij het levend houden van de ritmische postpunk-erfenis en het ontstaan van de industriële muziek van eind jaren tachtig. Vanuit dat oogpunt alleen al is deze reissue van The Ship de moeite waard.