×

Recensie

Alternative

09 januari 2017

Loyle Carner

Yesterday's Gone

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Caroline

Yesterday's Gone Loyle Carner Alternative Loyle Carner – Yesterday’s Gone Written in Music https://writteninmusic.com

Loyle Carner neemt een loopje met zijn eigenlijke naam (Benjamin Gerard Coyle-Larner), wat op zich niet zo gek verwonderlijk is gezien men op jonge leeftijd al tekenen zag van dyslexie en ADHD. Op Yesterday’s Gone hoor je hem knokken voor een betere toekomst.

Een klein rolletje in 10 000 BC deed de hoop op een carrière als acteur vermoeden, maar toen zijn schoonvader (een muzikant) stierf aan de gevolgen van een epilepsiegerelateerde aandoening, legde hij zich alsnog toe op muziek. In 2014 verscheen een eerste EP A Little Late waarmee hij afrekende met het familiale verlies en een voorprogramma bij MF Doom versierde. Iets later deed hij de support van Kate Tempest. Nu verschijnt het fullalbum Yesterday’s Gone, waarmee hij – net als o.a. Tempest en Dinosaur – kans maakte op een Mercury Prize.

De rapper is nog maar tweëentwintig, maar begint stevig naam te maken. Het meest fascinerende is waarschijnlijk de manier waarop hij introspectie en emotionele integriteit met elkaar weet te verzoenen: zo eindigt zijn album met een fragment waarop ‘mum and dad’ meedoen. In het grootstedelijke London voel je je al snel klein en verloren en Carner slaagt erin dat idee onder meer te vertalen naar aanstekelijke hiphopvibes die beïnvloed zijn door A Tribe Called Quest, Mos Def, NAS en meer.

Vanzelfsprekend is hij beïnvloed door de grimebeweging (o.a. Skepta), maar je hoort even goed ook hip-hop, jazz, en tonnen soul in de mix. Op dit album werkt hij onder meer samen met Tom Misch en vocalist Kwes. En ook zijn beste maatje Rebel Kleff speelt een significante rol op dit album.

Carner geeft een blik in zijn wereld. Die bestaat vooralsnog uit voetbal (zo schreef hij de track Cantona als ode aan de held van zijn overleden schoonvader), koken en de hulp aan zijn familie, die trots op de hoes prijkt. Daarnaast nog een erg grote brok muziek, en aandacht voor zijn nieuw vriendinnetje. Carner is bijzonder openhartig, wat zich vertaalt in opvallende, straight-in-the-face lyrics: “no façade in your heart / ‘cos it’s all that you are / but now you feel a false starts got you calling your past” in +44.

Zonder al te veel prijs te geven horen we onder meer een jeugdkoor op opener The Isle Of Arran, de koele chill van Mean It In The Morning of de heerlijke aanstekelijkheid van Damselfly waarop Carner zich als een opperbeste soulzanger neerzet (Marvin Gaye, John Legend,..). Of neem de jazzy beats in Ain’t Nothing Changed. Of nog het korte, maar herkenbare Swear.

Soms denk je op het uiterst persoonlijke Yesterday’s Gone (bvb. Mrs C) aan een light versie van The Streets (Florence ft Kwes), maar ook een streetwise artiest als Ghostpoet is zeker een referentie. Goede rapper ook, zoals hij bewijst in Stars & Shards, maar ook rock hoort erbij (No CD). Hoe het ook zij, om Loyle Carner te citeren : “have a listen”.



  1. The Isle Of Arran
  2. Mean It In The Morning
  3. +44
  4. Damselfly
  5. Ain't Nothing Changed
  6. Swear
  7. Florence
  8. The Seamstress (Tooting Masala)
  9. Stars And Shards
  10. No Worries
  11. Rebel 101
  12. No CD
  13. Mrs C
  14. Sun Of Jean