Al in verschillende media werd Low Vertical vergeleken met Radiohead, een groot compliment voor een debuterende band. Op het debuutalbum van de vier jongens uit het Belgische Brugge, I Saw A Landscape Once, zijn dan ook duidelijk invloeden terug te horen van de band van Thom Yorke na Kid A. Maar dat betekent niet dat Low Vertical geen eigen sound heeft.

I Saw A Landscape Once vliegt alle kanten op. In mooie, rustige liedjes, komt plots een drumcomputer om de hoek kijken, waardoor het nummer een hele andere kant opgaat, om vervolgens te eindigen in de sfeer van het begin. Dat geeft houvast, waardoor het album, ondanks de verschillende genres, geen warboel wordt. Al bij het tweede nummer, Planetminusmonkey, is dit het geval. Het zet de toon voor de rest van het album.

Unterseeboot is kort en instrumentaal met een harde beat. Het klinkt meer als electro dan rustige pop. At The Point Of No Return is vervolgens kalm en lieflijk, maar titelnummer I Saw A Landscape Once neigt meer naar progressive rock dan pop. De luisteraar wordt van het ene uiterste naar het andere geslingerd. Als de Vlaamse mannen in Fat Rabbit dan ook nog gebruik maken van Franse hoempapa-muziek, en daarbij zingen als woeste zeelieden, is de chaos compleet. Een georganiseerde chaos, maar hier en daar wel wat vermoeiend.

Low Vertical kan niet kiezen tussen rustige pop, harde electro en onstuimige progressive rock. Maar dat is geen enkel probleem. De band schrijft mooie liedjes die af en toe haast melancholisch klinken, en dat werkt. Het is een prestatie om zulke verschillende genres op een plaat, en soms zelfs in een nummer, samen te voegen tot een luisterbaar geheel.