Door het afschrikkende Quorum van voorganger Double Negative kost het vele luisterbeurten om de plaat met het gezonde verstand te beoordelen. Natuurlijk heeft het uit Duluth afkomstige echtpaar niet het profetische vermogen van Nostradamus om de toekomst te voorspellen, al lijkt het bijna Gods werk om op de vooravond van de aardse duisternis met zo’n heftige stijlverandering de vastgelopen maatschappij voor het dreigende gevaar te waarschuwen. En als je dan eenmaal de juiste waarde daarvan ingeschat hebt, komt Low vervolgens met de overtreffende trap met het nog heftiger binnenkomende HEY WHAT.

Als aanhangers van de mormonenkerk staat de Apocalyps op HEY WHAT centraal. Het einde van de aarde in de huidige vorm komt in zicht als deze door een overvloed aan opvolgende plagen getroffen wordt. Zonder de milieuproblematiek en de corona ellende te benoemen kondigt de plaat de ondergang van de ooit zo groene planeet aan. De ijskappen schuiven al krakend en schurend richting de overige continenten toe en het is juist die dominante wanorder welke zich ook hier op HEY WHAT zo vernietigend manifesteert. Alan Sparhawk en Mimi Parker vertikken het om de kapot geslagen muziek als professionele reparateurs op te lappen en op te offeren. Er is weinig fantasie voor nodig om juist die ongemakkelijke dreiging als beginsel te gebruiken om de schoonheid van de verwoestende drones en explosieve ruis vorm te geven.

In een chaos aan zelfvernietigende geluidsgolven, haperende beats en opgeblazen gitaarversterkers dringt de volkse samenzang van het euforische duo zich op. Mimi Parker overstijgt zichzelf door in de rol van de in twijfel verkerende aardsengel te kruipen. Het geweten klampt zich in de vorm van de afwijzende dienaar Alan Sparhawk aan haar vast. Het geluid verslindende monster is getemd en laat zich als een trouw huisdier kunstjes aanleren. Strijdlustige White Horses die het hemelse koninkrijk beschermen en de slapende passagiers al galopperend door de stille nacht op hun laatste reis naar de eeuwigheid vervoeren.

De sterke geloofsovertuiging van Alan Sparhawk geven zijn woorden iets mythisch evangelisch, en daardoor zijn ze aan de ene kant bijna fysiek tastbaar maar tevens onzichtbaar onbereikbaar. Als ark van Noach schipper beschermt hij de hulpeloze wezens als de hel zich te midden van het hemelse paradijs ontkiemt. De apocalyptische wereld is een tikkende tijdbom welke in fragmentarische flashbacks van het bestaan in het huiveringwekkende pompende I Can Wait overgaat en de magische biechtdoop in het kerkelijke Days Like These ondergaat. Een reinigende brainwashing van de ziel die je de diepte inzuigt om herboren uit het harmonieuze symfonische All Night te ontsnappen. Nergens sluiten ze een compromis af om die loeizware vervormende dreiging te verlaten, omdat dit een onderdeel van de onomkeerbare toekomst is. HEY WHAT is pijnlijk betoverend, realistisch heavy, bedrieglijk vredig en met volle overtuiging de beste plaat die ik ooit van Low gehoord heb.