The Low Anthem
Eyeland
De meningen over het nieuwe album van The Low Anthem lopen nogal uiteen. Deze eerste plaat sinds 2011 is in ieder geval erg avontuurlijk; Eyeland zit vol geestverruimende, ideeënrijke, soms grenzeloze psychedelische Americana en indiefolk.
The Low Anthem nam het album op in een oud vaudeville theater annex bioscoop in het eigen Providence (Rhode Island) en liet zich inspireren door een short story gebaseerd op de ‘sonic mythology of a moth’s dreams’. Tja, daar moeten we het dan maar even mee doen. De band is in ieder geval van plan om met versterking op tournee te gaan en de losse, veranderlijke sfeer van de opnamen mee te nemen, het podium op. Wellicht wordt daar ook iets meer duidelijk over het verhaal achter de plaat.
Eyeland is een interessante trip die qua sfeer en inhoud wat doet denken aan The Flaming Lips’ The Soft Bulletin; een caleidoscoop aan ervaringen met evenveel oog voor experiment als voor popappeal. Het is wel lastig een lijn te ontdekken in het steeds van kleur verschietende album met zijn onduidelijke thema’s en teksten. Er valt veel te ontrafelen. Her Little Cosmos is prettige noisepop. Dat geldt ook voor het rammelende Ozzie. Hiertussen bevindt zich het fraaie, akoestische The Pepsi Moon dat veel rust geeft en wat aan Pink Floyd doet denken: ‘Drifting past my bedroom window, rising high over the meadow…’ Hier overtuigt The Low Anthem volledig. Elders op de plaat wordt dit niveau eigenlijk niet meer aangetikt, al valt er nog wel genoeg te halen.
De lange instrumental Waved The Neon Seaweed is vrij abstract maar daardoor niet minder interessant. Beter dan de overige nondescripte instrumentals op de plaat, waaronder de sixties Floyd/Beatles-trip Wzgddrmtnwrdz. Am I The Dream Or Am I The Dreamer rijgt experimentele (techno) pop, bombastische dramatiek en een soort free jazz aan elkaar. Daaromheen brengt The Low Anthem een aantal songs die beduidend conventioneler zijn zoals de mooie pianoballad Dream Killer en de melancholiek aandoende, atmosferische pop van In The Air Hockey Fire en Behind The Airport Mirror, al moet gezegd worden dat deze laatste track wel rept van ‘masturbating border guards’ en ‘aphrodisiacs’. Conventioneel is hier dus relatief.
The Low Anthem heeft met haar experimenteerdrift een interessant album gecreëerd dat flink wat mooie of interessante passages laat horen. Als je Eyeland nummer voor nummer beoordeelt blijft er echter geen volledig overtuigende plaat over. Daarvoor staan er eenvoudigweg te weinig sterke composities op het album.