Met de bandnaam Love-Songs loop je wel het risico dat deze al snel in een gemiddelde platenzaak in een bak tussen de romantische Knuffelrock albums belandt. KuschelRock zouden ze in Duitsland zeggen. Dit uit Hamburg afkomstige trio maakt echter donkere elektronica waarbij een plek voor exotische ritmes en panfluitachtige begeleiding is vrijgehouden. Het bezwerende wat.heeft iets beangstigends in zich wat eerder in de lijn van demonische rituele uitdrijvingen ligt en ver van de gangbare dansmuziek verwijderd is. Er staan dus zeker geen liefdesliedjes op dit vrijwel ontastbare debuut.

Proxy I is de onbekende eerste stap in de oneindige diepte. Een betoverende achtbaan van golvende drones die zich in het donker langzaam voortbewegen. Die gekte wordt nogmaals door de indrukwekkende duistere clip van Selbstauflöser Teil 2 versterkt. Het veelvoud aan fluorescerende kleuren met een grauwe achtergrond staat symmetrisch gelijk aan Nicht Nicht, welke in het muzikale evenbeeld schittert. De combinatie tussen geluid en beeld geeft het een caleidoscopisch psychedelisch trance opwekkend effect waardoor het ironisch genoeg ook op clubavonden te draaien is. Zo krom loopt het lijntje, en zo gemakkelijk duikel je er overheen.

De onheilspellende aardskreten geven al aan dat bestaande woorden hierbij van minder belang zijn. Feitelijk gaan ze daarmee terug naar het oergevoel van de onwetendheid. Er zit geen logica in de excentrieke wereld van Love-Songs. Met organische tribals en prehistorische cyberpunk plaatsen ze zich ergens tussen de absurde dadaïsme beweging en de uitgelijnde Krautrock patronen. En als de droefgeestige zangstemmen zich toch monotoon inmengen krijgt het een zwart postpunk randje. De funkvariant daarvan domineert in de baspartijen van het zwevende new wave werkstuk Tisch mit Drei Weinen.

Het gruwelijke afsluitende OG is met zijn onaardse percussie klanken geschikt voor een horrorsoundtrack. De bevrijdende Zuid Amerikaanse geblazen jazzgeluiden maken het net wat toegankelijker, al ligt de dreiging klaar om op het juiste punt toe te slaan. Nergens krijgt ze namelijk van de voorspelbaarheid tegengas. Love-Songs bouwt de Berlijnse Muur handmatig met arbeidershanden op en breekt deze weer opnieuw met anarchistische industriële precisie af en grijpt hierbij naar doodse klanken terug die de staatsveiligheid van het geborgen conservatisme oproepen. En dit staat weer zo haaks op de dromerige experimenteerdrift die ze op Nicht Nicht uitstralen. Het is hierdoor stukken doordachter dan wat de eerste indruk opwekt.

Ondanks de Duitse invloeden is Nicht Nicht duidelijk universeler. Het memoreert aan de geheimzinnige Scandinavische folklore, terwijl de percussie raakvlakken met Aziatische klankschalen en Afrikaanse trommels hebben. Toch zorgt de ontwapende tegendraadsheid ervoor dat Love-Songs zich niet in een hokje laat plaatsen en met Nicht Nicht een overtuigend visitekaartje aflevert.