Door op de albumhoes gebruik makende van een groot lettertype, geplakte zwartwit fotografie en een enkele felle kleur ga je er vanuit dat Hébéphrénie een vergeten postpunk pareltje is die zijn oorsprong in de beginperiode van dit genre heeft. Het uit het Franse Grenoble afkomstige Lovataraxx timmert met hun postpunk getinte synthwave pas zes jaar aan de weg. Na voorzichtig de wereld met de EP Kairoshas te verwelkomen verschijnt nu de eerste volbloed plaat Hébéphrénie.

Hélène Triboulet & Julien Hoes plaatsen zich dus inderdaad in de technische wereld van de Roland synthesizers en drumcomputers. Met dit vintage speelgoed en soortgelijk aangewand materiaal reanimeren ze de hit gevoeligheid van de jaren tachtig. Waarbij de instrumenten in die periode vanwege de dure aanschaf in het begin zelfs door de uitvoerende artiesten in bruikleen genomen worden. Niet voor niets is Lovataraxx bij Unknown Pleasures ondergebracht, een label welke dezelfde naam als het debuutalbum van Joy Division draagt. Die zwartgallige invloed hoor je sporadisch terug, hoofdzakelijk ligt het in de lijn van hun succesvolle New Order nazaat. Donkere deprimerende beats vormen als mechanische treurnis de perfecte basis van het merendeel van het song materiaal.

De nostalgische retro waarde is soms een stuk hoger dan de kwalitatieve score. Bij Prostration klinkt een metaalmoeheid door welke in stoffige zolders en winst beluste antiquairs gecreëerd lijkt. Met alleen maar mooie aanschaffen red je het niet, het beestje moet ook nog getemd en gestemd worden. Met typerende Franse slag werken ze zich door de song heen. Gelukkig is er verder van grote misstappen geen sprake en wil het duo meer dan genoeg overtuigen. Het is een spacend geheel waarbij ze het gevoel opwekken dat de futuristische kijk op een beter leven op andere planeten centraal staat. In comic book achtige stijl worden korte verhaaltjes gepresenteerd met genoeg ruimte voor de eigen fantasie. Niet voor niets is er voor Hebe als albumtitel gekozen, de symbolische Griekse godin van de jeugd. Het gothic publiek hecht veel waarde in deze mythologie, welke terug te vinden is in bloedzuigende vampiers die het eeuwige leven adoreren. Doordat het muzikaal allemaal mooi conservatief behouden in elkaar steekt, vergeet je bijna de dromerige zangpartijen. Hierbij is er goed naar de voorbeeldfuncties van de voorgangers geluisterd, die ondertussen in het museum der vergaande glorie zijn opgenomen.

Met een heerlijke melancholische galm over zijn stem ontroert Julien Hoes om vervolgens door de zacht sensuele vocalen van Hélène Triboulet afgewisseld te worden. Dit zijn de momenten dat het allemaal een stuk swingender en toegankelijker overkomt. Doordat de band sterk van de nieuwe postpunk lichting afwijkt, is de gemeende waardering voor dit geslaagde gebeuren weg te cijferen. Ze zitten te dicht bij het heilige vuur, en staan daarbij minder voor vernieuwingsdrang open. Echt iets essentieel wezenlijks voegen ze niet toe, het is hun eigen interpretatie van een muzikale geschiedenisles.