Lou Barlow is na een verblijf in Los Angeles teruggekeerd naar Massachusetts, de staat waar hij muzikaal groot werd. Terug naar een omgeving die je onbewust toch meer met hem associeert dan Californië. Barlow is de laatste jaren behoorlijk productief: in 2015 was er het soloalbum Brace The Wave en in 2019 het Sebadoh album Act Surprised. Voeg daarbij de releases van Dinosaur Jr. uit 2016 en 2021 en je kunt niet anders dan concluderen dat de sleet er nog niet op zit bij de 54-jarige indie legend.

Op Reason To Live slaagt Barlow er naar eigen zeggen voor het eerst in om zijn muzikantenleven met dat van family man te verenigen. Het is dus geen plaat die vooral de onrust en drang van de muzikant ademt maar het is evenmin een album dat vooral een huiselijke wereld met klein leed beschrijft.

Het is natuurlijk algemeen bekend dat Barlow, met zijn soms wankele maar altijd indringende zang en zijn kwaliteiten als songschrijver al vele tientallen pakkende, melancholiek aandoende pareltjes heeft geleverd. Dit heeft hem vele fans gebracht, ook zeker onder muzikanten. Een compilatie van Barlows beste songs (vooral solo en met Sebadoh) zal voor velen het ultieme boeket van kleine, rafelige songs zijn.

Reason To Live is weliswaar wat rijk bedeeld met 17 songs maar heeft weer het nodige moois te bieden. Songs als opener In My Arms (met een sample van een opname uit 1982) en Love Intervene zijn lekker uptempo met die fijne, sprankelende akoestische gitaarpartijen die het hele album sieren. Niets hoogdravends maar verdomd effectief weer.

Barlow roept regelmatig klassieke folksferen op: landelijk, schilderachtig en vredig op I Don’t Like Changes, Tempted en het korte Maumee, over de gelijknamige rivier in Ohio. Ook dompelt hij songs of passages onder in galm, met een mooi en dramatisch effect, zoals op Reason To Live en Privatize. Ook voegt hij regelmatig tweede stem, een kleine vervorming of een laagje elektronica of noise toe, zoals in het prachtige Why Can’t It Wait en de prima, typerende afsluiter Act Of Faith. Knap hoe Barlow op die manier van Reason To Live een plaat maakt die nog zeker een vertrouwd lo fi-karakter heeft maar die toch een wat rijker, effectvoller geluid laat horen.

Tekstueel is het vanzelfsprekend niet bepaald allemaal lichtvoetig wat Barlow laat horen maar het album straalt vooral ook veel liefde uit. Liefde voor de mensen om Barlow heen. En zelfs op de mineursferen van All You People Suck klinkt hij niet bepaald agressief.

De single Over You lijkt niet het meest logische visitekaartje, maar de klaaglijke zang en het fijne, jachtige gitaarwerk vormen toch weer een mooi geheel. En een single van anderhalve minuut is toch ook wel weer typisch Barlow. Zo zijn er nog wel enkele songs die onder de twee minuten klokken. Eigenlijk hoort dat natuurlijk ook gewoon zo op een Barlow album. Het geeft – in de juiste dosis zoals hier – wat lucht, wat relativering en wat andere accenten.

Lou Barlow vertelde onlangs lachend dat hij persoonlijke soft rock songs wilde maken. Maar wel songs waarbij mensen zich ongemakkelijk zouden kunnen voelen. De ruwe intensiteit van een hardcore song in een akoestische setting. Het is wat gechargeerd maar het typeert Barlow wel. Ook dit Reason To Live is weer een emotioneel geladen album. De fijne akoestische klanken daarentegen laten veel ruimte en wenken de luisteraard zacht maar dwingend naar binnen.