De eerste helft van In Quiet Moments, het tweede album van Lost Horizons, werd al in december vrijgegeven. De titel kon en kun je natuurlijk zo op het heden plakken, maar het album draait ook om tijdloze thema’s als sterfelijkheid en wedergeboorte. De belangrijkste kenmerken van de plaat zijn echter de sfeerrijke, zuiverende muziek en de krachtige, pure zangstemmen.

In Quiet Moments is na het in 2017 uitgebrachte Ojalá het tweede album van de band rond Simon Raymonde (o.a. Cocteau Twins, This Mortal Coil, Snowbird) en Richie Thomas (o.a. Dif Juz). Net als zijn voorganger is ook In Quiet Moments een erg substantieel en atmosferisch werkstuk. En ook op dit tweede album geeft Lost Horizons weer ruimte aan een groot aantal gastvocalisten, vaak verbonden aan Raymonde’s label Bella Union. Dat was bij het eerdergenoemde This Mortal Coil in de jaren tachtig en vroege jaren negentig ook het geval, al waren de albums onder die noemer donkerder en mysterieuzer van toon en bevatten zij ook de nodige instrumentale tracks.

Het mooie van de albums van Lost Horizons is niet alleen de onthaastende, zuiverende muziek die vaak een wonderschone wereld schept, het zijn ook podia voor de meest uiteenlopende vocalisten. Iedere song kent weer een andere frontman of frontvrouw en dus een ander accent binnen het Lost Horizons geluid. Deze aanpak van Raymonde en Thomas zorgt voor een prikkelende (her)kennismaking met vele boeiende stemmen. Voeg daarbij dat deze stemmen veel kracht en persoonlijkheid hebben – ze worden gelukkig ook niet door de elektronische mangel getrokken – en de schoonheid van het werk van Lost Horizons is voor een groot deel verklaard. De rest van de aantrekkingskracht van de songs zit hem in de spontaan ontstane geluidsmagie en de poëtische sfeertekeningen; iets wat we niet hoeven te analyseren.

In december, met het eerste deel van In Quiet Moments, werden we al verblijd met bijdragen van onder meer Penelope Isles, Tim Smith (Midlake), Gemma Dunleavey, Cameron Neal (Horse Thief) en John Grant en bleek dat Lost Horizons drie jaar na de eerste plaat wederom een memorabel songbook bij elkaar had geschreven en gespeeld. Het tweede deel van de plaat bekrachtigt dit  twee maanden later overtuigend: de mooie zang van de al eerder vrijgegeven titelsong komt – verrassend genoeg – van Ural Thomas, ook weleens ‘Portland’s Pillar of Soul’ genoemd, een zanger die al in de jaren vijftig en zestig optrad. Hierna stijgen we ten hemel met C. Duncan in het ijle, gelaagde Circle. Aan de zuigende pracht van deze song valt niet te ontkomen. Richie Thomas drumt hier lekker actief en toch subtiel, zodat C. Duncans zang nog steeds alle ruimte krijgt. Het is mooi om hierna Ren Harvieu te horen op het mooi aansluitende Unravelling In Slow Motion. Haar wederopstanding vond vorig jaar plaats en deze bij vlagen glorieuze song is hier een fraaie voortzetting van.

De ondertoon van Blue Soul, met Laura Groves, is wat donkerder. Deze mix van triphop en indie/dreampop laat in de refreinen echter ook meer licht toe, mede door de fraaie, soms feeërieke zanglijnen. Viool en piano, samen met Rosie Blair (Ballet School), zorgen op Flutter voor romantische, landelijke sferen. Beelden van weelderige tuinen, zacht wapperende gordijnen en fladderende vogels dienen zich aan. Het naakte This Is The Weather, met Karen Peris, heeft een vergelijkbaar klassiek geluid. Net als Karen Peris was Marissa Nadler ook al op Ojalá te horen. Lekker hoe in ‘haar’ track Marie de bas leidt, omgeven door subtiele gitaarklanken en Nadlers gelaagde zanglijnen. De warme, soms smakelijk zoete single Heart Of A Hummingbird, met KookieLou, zet hierna de deuren naar de komende lente verder open.

Kwamen de eerste acht songs van In Quiet Moments nog naar buiten in een onbestemde decembermaand, de tweede set bereikt ons aan het einde van de winter, met de lente in aantocht. Vormde de muziek van Lost Horizons enkele maanden geleden een mooi lichtpunt, wellicht een ‘ontsnapping’ voor velen, in het nieuwe jaar bekrachtigt ze het komende voorjaar en een hernieuwde horizon. De pure, levenskrachtige en vaak schilderachtige muziek van Lost Horizons is dan wel tijdloos, ze lijkt in het huidige tijdsgewricht toch nóg welkomer dan voorheen.