Het is nog steeds moeilijk in te schatten wat de inspiratie was van de Nederlandse rockband Lost Bear bij het vorig jaar verschenen, spookachtige album Monkey Pop. Maar dat de bron nog niet opgedroogd is, blijkt uit het dubbelalbum Inside The Dragon. Je hoort het goed, een dubbelalbum. Ze doen het niet voor minder.

Gelijk bij opener Demonico in Rosso vallen twee dingen op. Uit de titel blijkt dat het vreemde gevoel voor humor wel goed zit. Opvallender is dat het spook dat ronddoolde op Monkey Pop nog niet is verjaagd. Dit keer heeft het echter de gedaante aangenomen van Ennio Morricone. Direct daarna gaan we door met de opgewekte electropop van Craaash!. Maar Lost Bear is toch een rockband? Jawel, het gefrustreerd rammelende Electric Utopia is hoogstwaarschijnlijk het rauwste lied dat je van de band gehoord hebt en ook Geeter komt trots uit voor zijn invloeden van 90’s rammelrock. Alleen laat de band op Inside The Dragon zoveel meer horen dan rock. Een hang naar alt. country steekt dikwijls de kop op, psychedelica en krautrock komen langs, je hoort een vleugje wereldmuziek en er is zelfs tijd voor een zoete ballad of twee. Het knappe is dat alles als Lost Bear klinkt, een zeer eigen en herkenbaar geluid. Daar hebben ze lang niet altijd de volledige band voor nodig, want sommige liedjes zijn bijvoorbeeld opgenomen met maar twee of drie leden.

Soms klinkt de muziek rammelend, rauw en giftig. Vaker nog zijn de liedjes luchtig en dromerig. En dat is een contrast met de bezongen onderwerpen: relatieproblemen, depressie, een hang naar (pijnlijke?) nostalgie en zelfs de dood. Hiervoor moet je even goed op je kont gaan zitten, want niet alle lyrics openbaren zich gemakkelijk, doorspekt als ze zijn van surrealisme en metaforen. Lost Bear lijkt tekstueel vaak op zoek naar geluk, liefde en vooruitgang in het leven. Maar hoe, waarom en wanneer? Om met hun eigen woorden af te sluiten: “Try a little madness. It’s easier that way. To understand my friends.”

Dit album is te koop bij Tiny Room Records