Lord Huton krijgt het voor de derde keer voor elkaar om een wanhopige trieste donkere plaat te maken. In eerste instantie klinkt Vide Noir als een onmogelijke liefdesalbum, waarbij de hoofdpersoon bij het ontwaken van de dag zijn geliefde telkens weer verlaat. Na meerdere luisterbeurten ervaar ik het totaal anders. Dit zou net zo goed het verslag kunnen zijn van een nachtelijke schaduw, die als de zon is verdwenen zich als een parasiet aan een persoon bindt, en al zijn duistere geheimen met hem deelt. Het verlangen om zich zo lang mogelijk te ontfermen en bijna ziekelijk te beminnen, zelfs tot de eeuwige duisternis. Hoe Vide Noir ook binnenkomt, het is Ben Schneider weer gelukt om de luisteraar mee te slepen in de korte verhaaltjes, die nu wel minder sterk een lijn vormen dan op Lonesome Dreams en Strange Trails.

Het nachtleven staat in ieder geval centraal. De eenzame autoritjes in een David Lynch achtig decor waar zijn schaduw de rol als verslaggevende regisseur vervolgt en de momenten tot desperate songs opslaat. De sombere nasmaak maakt het een indie album die het verhalende in een sterk Americana tintje omzet. Het zich nergens thuis voelen en zich niet kunnen binden roept tevens het eenzame beeld op van een cowboy die aan de horizon verschijnt, en zijn paard voor een Chevrolet of andere Amerikaanse wagen inruilt. Zo ervaar ik het opnameproces. In het donker op stap gaan, jagend naar inspiratie, om deze overdag in thuisbasis Los Angeles te verwerken tot nummers.

Na de prachtig bespeelde harp van Allison Allport en Sacha Schneider in Lost in Time and Space wordt door de gitaaruithaal van Tom Renaud het daadwerkelijk startsignaal gegeven. De warme stem van Ben Schneider krijgt door de toevoegende echo effecten nog net wat meer rijpheid. Hij raakt hier direct al de kern van Vide Noir. De intimiteit waardoor je voor het komende drie kwartier gekluisterd en ademloos je in de zoektocht naar zijn innerlijke persoonlijke gevoelens laat meenemen . Om gelijk al aan het einde van de openingssong zo bombastisch grootst uit te pakken beloofd al wat voor het verdere verloop.

Met de donkere bastonen van Miguel Briseño stappen ze in het waanzinnige sterke Never Ever echter pardoes het postpunk tijdperk binnen. Als er een periode donker en onzeker beschilderd wordt dan is het wel de decadente jaren tachtig. Niet zo vreemd dus dat deze twist hier plaats vind. Wat is dit een heerlijke oppepper om gevuld met adrenaline een euforisch gevoel op te roepen. De misvormde tonen van Ancient Names, Pt. I worden de mond gesnoerd door lieve harpsnaren om al pompend verder te gaan in een zelfverzekerde spierballentrack. Mysterieuze surfrock akkoorden ontsnappen uit de klankkast van de gitaar om er een bedwelmend en bezwerende dimensie aan toe te voegen. Met het aansluitende Ancient Names, Pt. II wordt het tempo opgevoerd tot een heuse rock track, maar blijft de twijfel in de voordracht van Ben Schneider domineren. Het samenspel van potten en pannen geeft het een basic einde.

Het croonende Wait by the River gaat verder terug naar de rhythm and blues uit de jaren vijftig. De begeleidende piano bewoordt de flonkerende sterren die vanuit de hemel naar ons staren. Het vluchtige Secret of Life gaat weer meer de diepte in, en is een stuk zwarter en beklemmender. De grimmige begeleiding gooit je fragmentarisch terug in de kille eighties. Het grote gebaar is weer meer in het persoonlijke Back from the Edge op de voorgrond geplaatst. Ben Schneider overwint zijn angsten en krabbelt overeind. Het breakpunt van de plaat.

“I was nearly destroyed when I looked in her eyes
I got lost in the void as I pondered the size
I got black-brained to death, but I just wouldn’t die
I came back from the edge, I came back from the edge”

The Balancer’s Eye past door zijn positieve lading een stuk minder op Vide Noir. Maar dit is dan het enige smetpuntje. Het smerige gitaarspel maakt er wel een soepele gesmeerde iets wat honingzoete stroperige song van. Dat verwacht je ook van When the Night Is Over, al zorgt het typische volkse Amerikaanse storytelling van Ben Schneider ervoor dat de diepgang hier overheerst. Gelukkig is er op het einde weer plaats voor de schemerzone, die als een lang gerekte schaduw zijn intrede doet. Met meer gerichte elektronica worden er hedendaagse elementen verwerkt in Moonbeam. Helaas wil het niet genoeg spanning oproepen.

Het ritme van Vide Noir heeft iets kunstmatigs, maar weet je wel tot psychedelische kosmische hoogtes mee te voeren. De bas onderstreept dit rechtlijnig in een plichtmatig strak basisveld. Met het wanhopige georkestreerde Emerald Star wordt met schitterende spanningsbogen afgesloten. De cirkel lijkt zich na verschillende dwalingen weer te sluiten tot een passend geheel. Na het geweldige begin moet er geconcludeerd worden dat het tweede gedeelte dat niet helemaal waar weet te maken. Hierdoor is het net niet het gehoopte meesterwerk van Lord Huron geworden.