Het is te triest voor woorden dat je een trauma zestig jaar wegstopt, om deze nare gebeurtenis dan pas helend te delen. Een therapeutisch proces, welke in het geval van Lonnie Holley over zijn verschrikkelijke periode in de Alabama Industrial School for Negro Children te Mount Meigs handelt, waar ze hem als elfjarige verschoppeling plaatsen. Daar wordt hij als een slaaf in het hervormingsreservaat misbruikt, werkt hij de hele dag op katoenvelden, ranselen ze hem met een riem af, en behandelen Lonnie als afgedankt vee. Zijn kansloze bestaan loopt al eerder de nodige deuken op. Schijnbaar mist hij binnen een gezin van zevenentwintig kinderen enige vorm van moederliefde en verkopen ze Lonnie op zeer jonge leeftijd voor een fles sterke drank. Als twee nichtjes door brand om het leven komen, maakt hij van beperkte middelen een indrukwekkende grafsteen, waarna hij zich als selfmade kunstenaar steeds verder ontwikkelt.

Deze alternatieve werkwijze gebruikt hij ook op zijn albums. Hij is de zestig al gepasseerd als met Just Before Music debuteert. Lonnie Holley is niet echt ergens onder te brengen. Hij is een folky verhalenverteller, een ervaren observerende waarnemer, een geharde blueszanger, een gevoelige soulman, maar ook een bezwerende afrofunk sjamaan. Uniek in zijn excentrieke werkwijze, en zeer geliefd bij zijn muzikale collega’s die hem op zijn vijfde Oh Me Oh My studioplaat bijstaan. De albumhoes is tot een verscheurde gemeenschap te herleiden, met afsplitsende landsvlaggen en een kleine woongemeenschap in het midden geplaatst. Al zie ik er ook een kerk in, omgeven door graven. Het is in ieder geval een indrukwekkende schetstekening.

Er wordt daadwerkelijk op de Testing aftrap afgeteld. Door de futuristische inslag lijkt het alsof de gospelheerser met een ruimteschip vanuit de hemel op aarde getransporteerd wordt. Lonnie Holly test en beoordeeld de mensheid, trekt het boetekleed als een koningsmantel aan, en overtuigt met deze sprakeloze inleiding zijn volgelingen. De goedwillige soulzanger krijgt in de duistere I am a Part of the Wonder dagdroomnachtmerrie door de rituele begrafenis jazzblazers, de verdwalende doolhof jungleritmes en een fluisterende Moor Mother tegengas die zich als een verraderlijke Judas in het onheilspellend schouwspel mengt. Krijsend, exotisch, hypnotiserend onder een wolk van lichtroze acid dampen. Dan stelt Michael Stipe van R.E.M. zich in het bezinnende Oh Me Oh My titelstuk bijna schuchter bescheiden op. Zijn zalvende stem draagt de berustende evangelische mantra’s die als een verlichtende nevel de gesproken gekwelde Lonnie Holley woorden van voedende zoete honing voorzien.

Het drukkende dreigende Earth Will Be There is slechts een voorbede van de nooit verwerkte Mount Meigs geschiedvertelling, waarbij Lonnie Holly als een ernstig teleurgestelde machtige Isaac Hayes Black Moses personage de gesplitste Rode Zee in gevaarlijk snijdende ijsschotsen transformeert. Het intrigerende Mount Meigs roept die onverwerkte gruweldaden op, en misstaat zeker niet op de verharde Jesus Christ Superstar soundtrack. Lonnie Holly introduceert zichzelf als een afgedankt persoon, in een speelveld van afgedankt materiaal, in een afgedankte consumptiewereld. Het uitschot van de maatschappij, weggestopt in opvoedingskampen. Ondergeschikt ten opzichte van het ideale wereldbeeld, en het feit dat het Black Lives Matter discussiepunt van alle tijden is. Een zwaar industrial slagveld, en het onovertroffen Oh Me Oh My hoogtepunt, waar rondvliegende drones, kapotslaande gitaarexplosies en haastige jazzbeats een ware aftershock veroorzaken.

Door het swingende sensuele Better Get That Crop in Soon vervolg krijg je amper de tijd om die indrukken ze verwerken, en voelen deze wat onwennig onwerkelijk aan. We dansen op de vulkaan, waaronder het smeuïg verder broedt, en de volgende explosie nog maar een kwestie van tijd is. Justin Vernon drukt de kenmerkende verknipte electro folk Bon Iver stempel op Kindness Will Follow Your Tears. Hij schenkt tevens zijn hoge stempartijen aan de track, die daardoor niet meer als een Lonnie Holley song aanvoelt, maar waar hij wel als kerkelijke ceremoniemeester het geheel aan elkaar praat. Als we ons dan toch in die christelijke sferen bevinden, dan is None of Us Have but a Little While met het betere sobere Soulsavers werk vergelijkbaar en neemt Sharon Van Etten voortreffelijk die tranen doordringende engelenrol op zich. Soms is woordeloos biechtgehuil voldoende om indruk achter te laten, meer wordt er niet van de zangeres gevraagd.

If We Get Lost They Will Find Us. Volgens de vergevingsgezinde Lonnie Holley zijn we allemaal zoekers op het aardse paradijs. Soms nemen we de verkeerde afslag, maar de verlossende hand leidt ons. Wijze woorden van een oude geleefde man, die in de najaren van zijn bestaan zoveel ontroering opwekt. Toch steelt de verbitterende van Mali afkomstige Rokia Koné hier de show. Bij Sharon Van Etten ontbreken de woorden, hier zijn ze in een voor mij vreemde taal aanwezig, de emotie komt toch wel binnen. Heerlijke filmische omlijsting die bijna aan het prachtige Merry Christmas, Mr. Lawrence soundtrack van de onlangs overleden Ryuichi Sakamoto memoreert. Het zwaarmoedige deprimerende I Can’t Hush sluit op het eerder genoemde None of Us Have but a Little While aan. Een terugkijk op het leven en daardoor alleen al een betere albumafsluiter dan de verstillende Future Children cyberfunk. Maar de onnavolgbare eigenzinnige vocalist vaart zijn eigen koers, en dat is prima zo. Oh Me Oh My roept tot universele verbondenheid op, waarbij Lonnie Holley de gemaakte fouten uit het verleden niet vergeet, maar als vruchtbare bodem gebruikt.