Ruim vier jaar na zijn gelijknamige en erg fraaie achtste album verschijnt nu A Lantern And A Bell, het nieuwe album van Loney dear. Zijn tweede op Peter Gabriels’ Real World Records, een label dat zijn muziek optimaal snapt en in Gabriel een van zijn grootste fans heeft.

Het is verdomd lastig om je hart niet te verliezen aan de songs die Emil Svanängen, de man achter Loney dear, schrijft. Sinds ik in 2004 voor de eerste keer iets van hem hoorde was ik verkocht. Svanängen schrijft melancholische songs vol wonderbaarlijk mooie arrangementen die fascinerend van vorm zijn en immer een flinke onderhuidse emotionele spanning herbergen. Gezongen met een van vele emoties betrokken stem die elke song boven alles uittilt.

De albums van Loney dear hebben altijd een directe impact.  Je weet gewoon dat de diepere lagen in de songs zich met meerdere beluistering nog duidelijker aanbieden. Bij de eerste beluistering van A Lantern And A Bell weet je al gelijk dat het hem weer gelukt is prachtige melodieën in fijn onvoorspelbare songs te gieten en die met zijn stem, en die wonderlijk mooie falsetto die hij ook in zich heeft, naar wonderlijke hoogten te brengen.

Gelijk bij de eerste twee songs van het nieuwe album, opener Mute/ All Things Pass en het daarop volgende Habibi (A Clear Black Line), pakt Svanängen je weer volledig in. De prachtige melodische lijnen gecombineerd met die intense zang en dat onherbergzame dat onder elke song hangt, het is gelijk weer daar. Hoe hij het doet snap ik nooit maar dat ik gelijk op de punt van mijn stoel om te horen hoe hij dat toch flikt zeker wel.

Het blijft een wonder waarom Loney dear na negen albums nog geen grotere en gevestigde naam is met een publiek dat moeiteloos middelgrote zalen vult. Ook de songs op A Lantern And A Bell hebben dat indringende en intrigerende dat je gelijk de adem doet stokken. Soberder van opzet, zonder ook maar iemand anders dan eenmansorkest Svanängen en producer Emanuel Lundgren in de studio, is het een pure plaat geworden.

Svanängen, de meester in het optrekken van mysterieuze landschappen die op de achtergrond zijn songs vervreemdend verrijken, laat op A Lantern And A Bell zijn meesterschap in songschrijven optimaal zegevieren zonder dat deze in een fraaie wolk van nog meer moois verloren zouden kunnen gaan.

Een album ook met knap gestructureerde tegelijk persoonlijke dan weer beeldende teksten. Refererend naar de moeilijke periode in zijn leven waar hij vandaan komt.

Als het album begint met de tekstregels ‘I walked out in the young night. Also young, knowing nothing. Mighty ships hung over ground. Muted shapes with the worried birds. No no sound but  the low low notes. That you only hear in your sleep’, ben je natuurlijk gelijk geïntrigeerd. Met een tekst als ‘It was a time so frantic I lost all my desires’, uit het schitterende Interval/Repeat al net zo.

Trifles, Go Easy on Me Now (Sirens + Emergencies), Last Night / Centurial Procedures (The 1900s), Oppenheimer, Darling, Interval / Repeat en A House And A Fire zijn gewoon allemaal net zulke intrigerend mooie songs als de twee eerder genoemde albumopeners. Puurder dan ooit klinkt Loney dear machtiger dan ooit.

A Lantern And A Bell bevat songs van grootse muzikale schoonheid. Het enige argument dat je kunt aandragen als kritiek is eigenlijk dat het album met 27 minuten en 45 minuten wel kort is. En dat je nog veel meer moois had willen horen. Maar als een album vanaf het begin tot de eindtonen zo wondermooi en compleet klinkt dat als volslagen onzin. En dan zet je het album toch gewoon nog een keer op? Of gewoon op repeat voor de hele avond?