Je moet het maar kunnen; als gitarist je mannetje staan en in tenminste drie bands je kwaliteiten inzetten, of, om precies te zijn, ingezet te hebben en daarnaast ook nog eens een studio runnen en tijd te vinden muziek te schrijven en te spelen waar jij helemaal warm voor loopt. Als gitarist bij Frost*, Arena en It Bites alleen al, droeg John Mitchell al de nodige creativiteit bij aan de ontwikkeling van de hedendaagse progressieve muziek. Met Lonely Robot onderstreept hij zijn creatieve impulsen en met dit album laat hij daarnaast ook nog eens horen hoe zeer hij gegroeid is; zijn teksten zijn sterk persoonlijk en John schuwt de emotie dan ook zeer zeker niet.

Het leven heeft John niet steeds toegelachen. Geadopteerd terecht gekomen in een gezin waarin de liefde van de ene ouder niet kon opwegen tegen de alcoholische roes, met alle bijkomende effecten van dien, van de andere ouder, het opbreken van een langjarige relatie tijdens de pandemie, het verliezen van een aantal dierbaren en daarnaast, dat hoor je aan zijn nummers, de ontwikkeling van de moderne maatschappij waarin echt contact tegenwoordig misschien door sommigen vooral als ongemakkelijk wordt ervaren. Terwijl dat misschien wel de essentie van het leven is. En waar tegelijkertijd social media ons voorschrijven hoe onze ideaalwereld er uit hoort te zien. Terwijl de werkelijkheid vaak heel anders is dan wat de social media mochten willen.

Inspiratie genoeg voor een album, zou je denken. En dat is ook zonder meer het geval: tien nummers die samen net onder het uur klokken. Dat je het weet, naast John zelf is de enige muzikant die je hoort, Craig Blundell op drums en percussie. Ja, je leest het goed, gitaar, bas, toetsen, strijkarrangementen en -instrumenten, John draait er zijn hand niet voor om.

Het zijn vooral ook de onderwerpen die John aansnijdt op het album, die maken dat dit het meest persoonlijke album van de maestro is. En, als je je dan bedenkt hoe de nummers én zijn opgebouwd, hoe de instrumentatie steeds zorgvuldig is opgebouwd en, laten we dat niet vergeten hoe fraai de zang van John op het album is. Als je al ergens het idee had dat een robot klinisch zou klinken, het feit dat een robot zich alleen zou kunnen voelen, dat maakt natuurlijk al duidelijk is dat er meer is dan je mag verwachten op grond van de naam.

Waar John op het vorige album toetsen meer centraal stelde, mag op dit album de gitaar nadrukkelijker klinken. Dat wil niet zeggen dat we geen mooie klanktapijten met toetsen horen: die zijn er vanzelfsprekend ook, evenals fraaie partijen waar de toetsen überhaupt de leiding nemen. De nummers zijn over het algemeen compact te noemen terwijl er tegelijkertijd veel in gebeurt. John vult de compacte ruimtes met fraaie klanken, van toetsen, bas, gitaar natuurlijk en hij zorgt er tegelijk voor dat de muziek nooit overvol klinkt. Dit is wat het album is en dit is mooi. Ga er voor zitten inderdaad en…

… gun jezelf de tijd om dit album te beluisteren, stop daarmee niet al na een enkele beluistering: dat is niet alleen ten zeerste een afspiegeling van de huidige tijdgeest met zijn beperkte aandachtsspanne, het doet ook geen recht aan de tien composities die John heeft geschreven voor A Model Life. Daar mag je voor jezelf naast de muziek ook de teksten bij rekenen. En natuurlijk, je doet ook je zelf tekort; er is hier meer dan genoeg aan moois te ontdekken.

Misschien is dat het wel. A Model Life vangt het huidige leven in een momentopname, staat stil bij de oppervlakkigheid van de huidige maatschappij en gunt zich de ruimte om te schuren waar dat gevoelsmatig hoort te schuren: deze wereld, deze tijd is niet perfect. En daar waar emoties echt aangesneden worden, waar het pijnlijk en persoonlijk wordt, kijken we mee in de beleving van de hoofdpersoon, voelen we de pijn, het verdriet, het ver weg zijn van wat A Model Life in al zijn oppervlakkigheid is. Lonely Robot, ooit in het leven geroepen om een trilogie mee te maken en nu zijn we daar alweer even voorbij. Het mooiste van Lonely Robot is er gekomen na zijn uiterste houdbaarheidsdatum. Mooi dat het zo moest zijn. Een erg fraai album van John Mitchell.