De Noorse band Lonely Kamel draait al mee sinds 2008. Die ervaring, instrumentbeheersing en spelplezier hoor je natuurlijk gelijk terug in hun muziek. Een sound die zich altijd ergens op het kruispunt begeeft tussen bluesrock, stoner en psychedelica. Soms meer doorslaand naar de blues en soms meer stoner. Niets nieuws, horen we je denken. Dat is ook zo, maar de uitwerking is steevast erg krachtig. De band werkt met accentverschuivingen, zonder iets radicaal verrassends te laten horen. Juist daarom is de verhuizing naar het in Duitsland gebaseerde Stickman Records een logische; aanvankelijk tot leven geroepen om Motorpsycho en andere Scandinavische heavy bands goed te kunnen distribueren heeft het label nu ook een Amerikaanse zwaargewicht als Elder onder zijn hoede, maar die hang naar Scandinavië is altijd gebleven.

Death’s​-​Head Hawkmoth heet de nieuwe worp en het is weer een lekkere afwisseling tussen, rammen grooven en zweven geworden. Wederom geen grote verrassingen, maar een paar kleine- zijn er zeker te bespeuren. De meest opvallende is het gebruik van elektronica en samples. Plotselinge synth in Fascist Bastard , of zoals er in het korte Move On een stukje reggeaton voorbijkomt en een haast kinderlijke stem ons sarcastisch toespreekt in More Weed Less Hate Deze spontane momenten van bevreemding voelen misplaatst en dragen juist daarom bij aan extra psychedelica. Psychedelica die in al zijn vaagheid en ruimtelijkheid meer dan eens doet terugdenken aan Monster Magnet. De focus ligt dit keer deels op dat element, maar het is niet zo dat het album erdoor wordt gedomineerd. Die rol is meer weggelegd voor de gitaren, die het verschil maken tussen grooves, bluesy, Southern Rock achtige sferen en een enkele keer furieuze speedrock ’n roll, zoals in het al aangehaalde More Weed Less Hate, waar ook donderende drums bepalend zijn voor de sfeer. Als de zang het overneemt krijgen we soms catchy refreinen – zoals in de langgerekte, afsluitende jam, waar nog één keer alles uit de kast wordt gehaald – en een Kyuss-achtig woestijngeluid.

Dit album komt wellicht te vroeg in het jaar. Onder het genot van een brandende zon, op het balkon en met een biertje in de hand zijn dit soort albums zonder uitzondering nog beter te smaken. Die omstandigheden moeten we er nu maar een beetje bij denken en dan zetten we het volume maar wat harder voor die heerlijk bedwelmende, groovy sfeer. Het klinkt lekker, die heren van Lonely Kamel, maar dat wisten we al.