Schijnbaar moeiteloos speelt Liza Ferschtman hondsmoeilijke passages weg. Consonante Johann Sebastian Bach en wringende Eugène Ysaÿe staan achtloos naast elkaar. En toch klinkt het allemaal ontzettend logisch. Ferschtman is al een aantal jaar bezig met de dynamische combinatie Bach-Ysaÿe en heeft nu haar eerste solorecital-cd aan deze twee componisten gewijd. Op het album staan de beroemde Sonate nr. 1 in g mineur van Bach, Ysaÿe’s daarop geïnspireerde Sonate nr. 1 in dezelfde toonsoort, Bachs derde partita en de tweede sonate van Ysaÿe. Deze relatief onbekende – maar in zijn tijd wereldberoemde – violist en componist was twee eeuwen verwijderd van zijn grote inspiratiebron Bach. Ysaÿe citeerde hem in veel van zijn werken en zo staat de grote meester eigenlijk centraal op dit album. Ferschtmans keuze voor deze twee componisten klinkt dus niet alleen logisch, hij is het ook!

Wat een helder en spannend album! Ik luister zelden cd’s gevuld met één enkel instrument. Een eenzame viool weet mijn aandacht nooit meer dan een minuut of tien vast te houden. Bovendien lijkt zo’n album soms meer een showcase voor techniek. Hoewel Ferschtman zonder twijfel een technisch hoogstandje aflevert is dit album zo veel meer dan dat. Dit is de eerste keer dat ik een uur lang naar een meisje met een viool heb geluisterd, en daarna nog eens op ‘play’ drukte.

Met zo veel twee- en meerstemmige passages en een helder uitgelichte fuga vergeet je af en toe gewoon dat hier één meisje op één instrument aan het werk is. Een meisje? Een vrouw! En wat voor één! Eenvoudige toonladdertjes klinken bij haar ongetwijfeld als dramatische pleidooien. Hoewel Ysaÿe z’n werken al geen luchtige vingeroefeningen zijn, geeft Ferschtman alles een melancholische of vurige knauw mee. Als ik een minpuntje moet noemen is dat het gebrek aan ademmomenten in sommige passages. De langen lijnen klinken erg energiek, maar zelfs een fantastische cd heeft af en toe een pauze nodig.