Tien jaar geleden, op 26 augustus, verloor Liz Meyer de strijd tegen kanker, naar aanleiding van die trieste verjaardag komt haar uit ’94 daterende, meesterlijke langspeler Womanly Arts terug uit. Meyer is afkomstig uit Washington DC waar ze vanaf de jaren zeventig deel uitmaakte van ‘the new grass en country’ stroming. In‘85 verkaste ze naar Nederland waar ze samenleefde en werkte met mandolineman Pieter Groenveld, de bezieler van Strictly Country Records. Het label focuste vanaf de jaren tachtig op singer-songwriters, akoestische country en bluegrass, en Meyers was actief in bluegrass en country kringen, daarnaast was er productiewerk voor David Olney en haar songwerk  vond zijn weg naar Del McCoury, Laurie Lewis Kate McKenzie en Emmylou Harris.

Voor Womanly Arts reisde Meyer terug af naar de VS, in Nashville en daar zag ze oude vrienden terug  zoals Emmylou Harris en Byron Berline  die samen met gerenommeerde muzikanten op de opnamesessies gesignaleerd werden.  De lijst is ronduit indrukwekkend en leest als een ‘Who’s Who’.

Zo gaat het er meteen spoorslags aan toe in Two Timer een glansrol voor fiddlerkoning  Byron Berlin en mandoline en de banjo van John Hickman met de Dobro van Mike Auldridge terwijl  de alomtegenwoordige John Cowan met David Parmley de zang van Myer optilt.  Die stem klinkt op zijn best als de lage registers opgezocht worden in combinatie met de contrasterende ijle tenortimbre van Emmylou Harris in Dreams Have Ending en  Gone  waarin de sprankelende dobro van Jerry Douglas opduikt.

Als even het vertrouwde bluegrass pad wordt afgeweken verzeilen we in smartelijke country zoals Living in the Past, een zeemzoet duet met Jonathan Edwards op zwoele saxtonen en de onvermijdelijke pedal steel, de alomtegenwoordige Steuart Smith debiteert toetsenwerk en in de titeltrack horen we daarnaast zijn elektrische gitaar in duel met de fiddle van Sam Bush.

Vervolgens gaat het haasje over van op wervelende fingerpicking geënte bluegrass in Get in the Wind en No Curb Service, coverwerk van George Place en The Goins Brothers naar intimistisch balladewerk. Meyer’s interpretatie van Eric Andersen’s Close the Door Lightly, met weerom harmoniezang van Harris en Parmley blijft opmerkelijk en illustreert andermaal Meyer’s veelzijdigheid.

Nothing to Lose sluit in schoonheid af, een wonderlijke ballade met de verstilde, meeslepende dobro van Douglas. Oer traditioneel maar van een intense tijdloze schoonheid getuigend, is het minste dat we van Womanly Arts na ruim een kwareeuw kunnen zeggen.