Het muzikale verhaal begint in Nijmegen met singersongwriters Henri Zoetbrood en Marc van Hout maar het duo wordt al snel uitgebreid tot een kwartet met een volwaardige ritmesectie.  De afgelopen jaren worden twee epeetjes afgeleverd. Die illustreren de evolutie naar een Southern soul benadering geïnspireerd door Amos Lee ,The Wood Brothers en andere voorgangers uit de VS komt de helden van de huiskamer aanzetten met soulvolle melodieuze stuff waarin producer Gabriel Peeters met zijn toetsenbijdragen een niet te onderschatten rol vervult.

30 Something gaat over(te) snel ouder worden. In City Lights, een verhaaltje  over het leven on the road, laat Van Hout even zijn elektrische gitaar spreken en dat gebeurt ook in het fraaie Daisy’s Blues. Days Well Spent  ruuikr naar iets van The Black Crowes met die uitgebalanceerde opbouw en rauwe voordracht, en zo rockt  het nog eventjes verder. Sporadisch duuikt wat rustiger balladewerk op zoals Farewell en Head Over Heels dat met vlammend gitaarwerk wel in een krachtige stroomversnelling belandt.

Na het het klagelijke Need For The Needle en het melodieus galmend Scratches And Bruises wordt er ter afsluiting nog een broeierig funky luikje geserveerd met Someone’s Gotta Give en het op strakke riffs uitgewerkte State. Aanstekelijke southern rock stuff die op het podium van een afgeladen club thuishoort.