Kanye West dropte eindelijk z’n Donda en ook Drake kwam recent met nieuw werk, maar toch is het Little Simz die voor ons alle aandacht verdient.

Haar inmiddels vierde album kwam al op onze radar toen de clip voor Introvert uitkwam. De strijkers, de grandeur,… Alles toonde ambitie, maar niet zonder de nodige fragiliteit. Een rapper die zich introvert verklaart, kruis je namelijk niet elke dag. Ook de single I Love You, I Hate You – over de moeilijke relatie met haar vader – gaf al aan dat het album openhartig zou zijn.

En inderdaad, wie Sometimes I Might Be Introvert van voor naar achter beluistert, hoort de Londense rapper groeien – zowel in tekst als klank. Nadat ze in Little Q Pt.2 vertelt over die keer dat ze in coma belandde na een steekpartij (maar goed, ook de dader kwam uit een moeilijke buurt, oordeelt ze mild), horen we aan het begin van Gems iets wat lijkt op een engelenkoor. Ze deelt hoe ze haar stinkende best doet om haar beste zelf te zijn en voor we het weten, belanden we in Speed, waarin ze zich plots vergrijpt aan borstklopperij op een soort Sleaford Mods-beat en zich vergelijkt met Kanye. Ze corrigeert zichzelf meteen: “Why the desperate need for applause,” opent Standing Ovation.

En zo communiceren alle nummers continu met elkaar. Strijkers geven alles regelmatig een cinematisch randje, maar er is ook de discofunk van Protect my Energy, Miss Understood is heerlijk old skool (als een verwijzing naar The Miseducation?) en er is de opvallende interlude The Rapper that Came to Tea. Plots zitten we in een musical in erg kuis en stijf Oxford Engels. Het thema: heeft deze rapper van Nigeriaanse origine wel een plaats aan de tafel? Kan ze die weerstand aan?

Kort hierop viert Little Simz haar roots zonder enig complex. Geflankeerd door de Nigeriaanse zanger Obongjayar en geruggesteund door blazers à la Sheila Maurice Grey (Kokoroko en Nérija), zegt ze zonder haar tong om te draaien: “I do as I want / I do as I like / I no watch face / I no fear nobody, nobody.” Point and Kill is één van de absolute hoogtepunten van deze plaat. 

Al zou je dit ook kunnen zeggen van het hedendaagse Rollin Stone en het verfijnde Woman met een feature van de door ons al bejubelde Cleo Sol. Little Simz verbluft over de hele lijn met haar unieke frasering, onderbelichte thema’s, muzikale veelzijdigheid en visie als verhalenverteller.

Een onwaarschijnlijk verfrissende plaat.