×

Recensie

Hiphop

23 december 2022

Little Simz

NO THANK YOU

Geschreven door: Hendrik Vanhee

Uitgebracht door: Forever Living Originals

NO THANK YOU Little Simz Hiphop 4.5 Little Simz – NO THANK YOU Written in Music https://writteninmusic.com

Emotion is energy in motion.
Honour your truth and feelings.
Eradicate fear.
Boundaries are important.
(Little Simz – Intro video ‘NO THANK YOU’)

Little Simz, bij de intimi gekend als Simbiatu ‘Simbi’ Abisola Abiola Ajikawo, is een Britse rapster, zangeres en actrice. Kreeg laatst in oktober met vertraging de Mercury Prize for Music voor haar vierde album Sometimes I Might Be Introvert, (‘SIMBI‘) uit 2021. Wordt sedertdien voor haar platen- en podiumwerk in de hiphopwereld nog verder de sterrenhemel in geprezen. Alles zeer mooi en oververdiend.

Nu, terug in het heden moet zo dichtbij het op z’n einde lopend muziekjaar dan toch nog – uit oververplicht enthousiasme – weer naar een resterend pakketje superlatieven gezocht. Want plots kwam daar uit het niets haar op z’n Saults onaangekondigde release van een nieuw album NO THANK YOU, zonder voorafgaande singles, zonder beelden of promotiepraatjes. Qua statement als onafhankelijke artieste, zwerend bij resoluut doorduwend selfgovernment en zelfbeheer, kan dit tellen. Bovendien doet Little Simz hier welbeschouwd wat Kendrick Lamar haar laatst in mei 2022 ook al zo schitterend voordeed. Ons in volle overtuiging met een dijk van een plaat om de oren slaan, daarbinnenin voorzien van een arsenaal aan gevoel, bijten met humor, ja, en toch haar smile on the face doen gelijklopen met al haar kwellingen, ergernis en drift. Haar muziek emotie maken, vervuld van kritische bezorgdheid, persoonlijk zowel als maatschappelijk, zeker ook voor haar eigen zwarte gemeenschap. Je voelt hoe het leven haar verwart, hoe hard ze dan ook met haar onafhankelijkheidsgevecht ertegenaan wil. Little Simz, een dame uit één stuk, met een klare kijk op de stand der dingen, bij wie het op deze plaat nog meer dan op de vorige helemaal klopt. Een oprecht verhaal, anders, met een visie, dat ook luistert als een zuivering en gaat over geestelijke gezondheid. Weg alle taboes daar, erover praten, het moet. Rappen, zingen over zelfontdekking en mentale wederopstanding na algehele uitputting, afrekenen met diepgeworteld racisme of de worsteling met bonzen, met hun klauwen op haar mastertapes, bijvoorbeeld, harteloze, geldbeluste managers van ‘de slavenschepen’, de uitzuigende platenlabels. Tegen al dit ongeregeld zegt ze vanaf hier dus voortaan vlakaf “No, thank you”.

Bovenal zit er op dit NO THANK YOU ook een fascinerende toonzetting, zo onverbeterbaar juist, een warme soundtrack recht uit het hart, die al op zich, op al die rauwe kwetsuren een helende laag zalf legt. Huisproducer-vernieuwer-jeugdvriendje Inflo, overgekend voor zijn werk achter het cultcollectief Sault, smeert het samen met frele Simz zo zachtjes uit. Veel rond-de-vijfminutensongs die zich overwegend laten uitlopen in fraaie instrumentals, in een weelde aan verbazende arrangementen, sublieme grooves, variaties op de allerfijnste funk, soul, gospel, Afrikaanse percussie, groots aantrekkend orkest, klassiek. Met vocale ondersteuning ook nu weer van vurige Cleo Sol, Inflo’s poulain.

Kort na die spectaculaire release bracht kleine Simz dan alsnog een verbluffende tienminutenfilm uit, die als een exuberante albumsuite van impressies schitterend doorheen de thematiek en muziek van NO THANK YOU hopt. Symbolische beelden naadloos aansluitend op haar in boosheid verweven nieuwe prachtsongs, haar terugblik op en balans van een 28 jaar jong leven.

Angel croont openhartig over die persoonlijke groei en haar gevecht voor artistieke onafhankelijkheid. Hier hoor je ‘the artist versus the industry’, na een woelig jaar met uit geldnood de annulering van haar Amerikaanse tournée en het ontslag van haar manager. Kon die blijkbaar niks schelen of de artiest mentaal op de rand van een of andere afgrond staat, zolang ze maar geknipt bleef voor royale loonstroken. Verder nog, op het cassante No Merci, onderlijnen de beats en de dramatisch opzwepende violen andermaal het eerlijke, koele relaas van de pikkerij, teren op succes en de turbulentie die dit bij haar teweegbrengt. Net zo weinig timide of introvert – remember SIMBI – klinkt ze op het cool bassend funky Gorilla dat plechtig opent met verheven blazers. Charismatische hiphop over ‘gesneden te zijn uit hetzelfde doek als haar geliefde voorouders’, maar weliswaar ‘met een andere schaar’.

In het beklijvende Silhouette met weidse blazers, zwevend koor en daarboven engel Cleo Sol en een muur van kletterende drums,  beweegt Simz zich, even geniaal rappend als landgenote Kae Tempest laatst, in een onophoudend majestueuze kadans doorheen het hoogstplechtige van haar eigen kerkfeest. Song met duidelijk religieuze insteek en om er waarlijk geheel stil bij te worden.

Het uniek doorleefde X dan is een nog meer adembenemende séance van gospel, soul en Afrikaanse percussie à la Paul Simon’s bevrijdende Rythm of the Saints. In hetzelfde straatje als op Angel beginnen met de op de kolonisatie van Afrika teruggaande generatietrauma’s, de slavendeportatie naar het westen, vervolgens even waardig verder gospelen over de hedendaagse onderwaardering op de werkvloer, om finaal, samen met heel het koor, statig daverende drums en weer die glansrijk solerende Cleo Sol, bij het vuurwerk te komen van wat kortom één onovertrefbaar verblindende geloofshoogmis mag heten.

De symfonische symbiose van prachtige soul en gospel houdt aan in Heart on Fire, volharding is nodig om het leven nog als een zegen aan te nemen. In de complexe orkestrale soul van zevenminutensong  Broken etaleert Simz een botte zelfreflectie over struggle for life, haar eigen struggle for money, nog steeds, over het taboe geestelijke gezondheid en het generatietrauma, dit onder zelden gehoord fraai aanwaaiende gospel. Boeiend tot de laatste noot! De soul van ‘Sideways’ klinkt opnieuw geheel anders, Simz doet er haar verhaal als een ‘queen in her seat’, omgeven met fel opsnijdende vocalsamples. In het broeierig pompende Who Even Cares horen we zelfs even een subtiel autotunend zingende Simz, over de dagelijkse sleur en de plaats van het geloof in een kromme wereld. Maar met dit ‘who cares, we zijn niet bang’ steekt ze ook zichzelf een hart onder de riem.

Control sluit het album af met sober minimalistische piano en Simz duetterend als met Stevie Wonder wel, in een intiem, eerlijk, onvolmaakt portret van een mooie relatie. Die liefde, je kan toch niet zonder? Een onzekere en kwetsbare Simz die er ook een stuk van haar wereldbeeld blootgeeft: zoek naar je evenwicht, maar als de oncontroleerbare golven tegen jou zijn drijf dan gewoon maar met het tij mee.

Little Simz stoffeert NO THANK YOU met opzienbarende hiphop buiten de standaarden, met verbazende neo-soul en met  experimenteren met gospel, koor en klassiek. Tegelijk vernemen we uit haar ontzaglijke woordenvloed waar en hoe ze nu in het leven staat. Is ze daarmee nu de vrouwelijke Lamar of niet, ze zit met haar boodschap en haar muziek, met permissie van zielsverwant Inflo en diens feilloze productie, wel op eenzelfde torenhoog verheffend niveau. Als de queen uit haar introductievideo, in glanzend wit op haar troon, regeert ze nu al eigenzinnig mee in de hiphopwereld, voorheen nochtans één en al mannenbastion. Levert ze je zo, als verrassing uit een doosje, dit regelrechte eindejaarsgeschenk. Little Simz is hier al rappend alleen maar weer een heel stuk groter geworden, respect. Laat haar rauwe ‘kerstverhaal’ dus maar binnenkomen. Ah, pas met haar aan je proefstuk? Proef dan op dit NO THANK YOU toch zeker het magistrale X of Silhouette of Gorilla. Intussen is mijn eindejaarslijst aan een revisie toe.



  1. Angel 
  2. Gorilla 
  3. Silhouette 
  4. No Merci 
  5. Heart on Fire 
  6. Broken 
  7. Sideways 
  8. Who Even Cares 
  9. Control