Wat moet dat heerlijk aanvoelen om met groepsleden van The National, Thee Silver Mt. Zion en Arcade Fire samen te werken. Artiesten die hun sporen al ruimschoots verdiend hebben, en al jaren een gevestigde prominente naam in het alternatieve folky rockcircuit zijn. De in Iowa geboren Laurel Sprengelmeyer verhuist op jeugdige leeftijd naar Montreal. Daar belandt ze midden in het muzikale hart van Canada, een betere uitvalsbasis kan je jezelf niet toewensen. De lessen die je hier op deze exclusieve leerschool opdoet kan geen Rock Academy tegenop. De melancholie van genoemde bands heeft ze overduidelijk als extra cadeautje meegekregen.

Als gastvocalist doet ze de nodige ervaring bij het magnum opus High Violet van The National op. Richard Reed Parry van Arcade Fire is niet alleen haar muzikale partner. De echtgenoot ontfermt zich als uitvoerend producer over het The Golden Record debuut, welke ze onder de naam Little Scream uitbrengt. Na het tevens erg goed ontvangen Cult Following verschijnt dit jaar haar derde plaat Speed Queen. Waar ze dus haar inspiratie vandaan haalt ligt er erg overduidelijk bovenop, met als pluswaarde dat ze een stuk stem vaster als een Régine Chassagne van Arcade Fire klinkt. Maar die voegt juist met haar mysterieuze, semi erotisch geladen geluid iets toe, wat hier duidelijk ontbreekt. Die hartstochtelijke passie komt veel minder sterk naar buiten, al heeft ze wel een prettige licht verkouden hijgerige voordracht.

Haar kracht ligt veel dieper in het geschetste tijdsbeeld verborgen. Die bewustwording verwerkt ze in het bezongen hedendaagse leven, waar ze duidelijk aan de kant van de onderzijde van de maatschappij staat. Als observator verwoordt ze het decadente gevoel van een in armoe wegzakkende Verenigde Staten. Een problematiek welke zich niet zozeer oppervlakkig toont, maar die steeds meer in de kleine subtiele veranderingen om haar heen voelbaar is. Dear Leader wordt door dat half trieste donkere sfeertje gedragen. Het is een terechte smekende aanklacht tegen het politieke regiem. Tekstueel zit het prachtig confronterend in elkaar. Zelden wordt er op zo’n treffende wijze een open brief gedicteerd welke overduidelijk aan president Trump gericht is. Een hedendaagse protestsong die helaas wat door de sobere voordracht wankelt.

Het accent is op Speed Queen iets naar een wat opener retro disco sound verschoven. De nadruk ligt meer op de dominerende baslijnen en dromerige keyboardakkoorden. Door het passend gebruik maken van een saxofoon in Switchblade linkt ze naar de kritische jaren tachtig, waar de schijn met het camoufleren van de grauwheid door fluorescerende spotlightkleuren getekend worden die je vanuit de etalages toelachen. De Amerikaanse Droom die als een discobal in duizenden geknapte en gescheurde niet te lijmen scherven uiteenspat .

Laurel Sprengelmeyer is een tikkeltje teveel The Girl Next Door; een muurbloemetje welke vanaf de zijlijn met een romantische blik de wereld bekijkt. Het schoolmeisje waarvan je jaren later op een klassenfoto de naam niet van herinnert, alleen de verlegen vriendelijkheid is bijgebleven. Stilletjes en verlaten als een schaduw bij het eindejaarsbal. Wat verdient ze het om gehoord te worden. Een geboren poëet in hart en nieren, die zich net te Christelijk presenteert. Een stukje meer hardheid en wrok zou haar goed doen. Pas bij het afsluitende bevrijdende Privileged Child hoor je de opluchting terug, waardoor de rest tot een moedwillige opdracht vervlakt.