Begin jaren 80 sierden op menig jongenskamer ongetwijfeld posters van Lita Ford. Deze van geboorte Engelse dame speelde van ’75 tot ’79 in The Runaways (samen met o.a. Joan Jett) en startte daarna haar solocarrière dat een hoogtepunt bereikte met het derde album Lita (1988). In 1995 gaf ze er de brui aan en pas nu, na veertien jaar komt ze terug.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, Wicked Wonderland lijkt in het niets meer op de Lita van de jaren 80. De Cariben hebben een vreemde invloed op haar en haar man gehad. Maar niet de invloed die je zou verwachten. Het is een donkere plaat geworden, totaal gewijd aan seks en het klinkt meer als Marilyn Manson en Rob Zombie, dan als de Lita die we kenden. Ontwikkeling is goed, maar ik weet niet of deze muziek haar helemaal past. Veel elektronica en veel zang van haar man Jim Gilette. Ik vraag me na het luisteren dan ook af of het niet meer zíjn plaat is geworden. Het zal schrikken zijn voor de fans.

Na een aantal keer luisteren kan ik eigenlijk maar één aanstekelijk nummer vinden en dat is Piece (Hell Yeah). De rest lijkt veel te veel op elkaar en blijft niet hangen. Het hoesje (ik heb een digipack) ziet er zeer fraai uit. Of Lita goed opgedroogd is valt wat moeilijk te zien omdat er wel heel erg met photoshop is gewerkt, de productie is helemaal van nu, maar de kwaliteit van de songs blijft achter. De industrial invloeden zijn een poging tot modern klinken. Dat had ook anders gekund en waarom zou je modern willen klinken? Het gaat er om of je goeie nummers maakt en dat deed ze altijd wel (ook al was het wat glad voor mijn doen).

Na veertien jaar had ik gehoopt op wat beters, in ieder geval iets wat ik van haar zou kunnen verwachten. En Wicked Wonderland is alles behalve wat ik van Lita Ford zou verwachten. Helaas.