×

Recensie

Alternative

16 oktober 2016

Lisa Hannigan

At Swim

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Play it again sam

At Swim Lisa Hannigan Alternative 4 Lisa Hannigan – At Swim Written in Music https://writteninmusic.com

Soms ontdek je een stem pas echt als je die al even kent. Lisa Hannigan trad, inmiddels alweer wat jaren geleden, op de voorgrond aan de zijde van Damien Rice waar zij zeer fraai de tweede stem zong bij zijn met melancholie doordrenkte liedjes. Midden in een succesvolle tour kwam er een breuk tussen de twee en een hereniging zat niet meer in de boeken. Inmiddels is Lisa met deze langspeler aan haar derde solowerk toe. Waar Sea Sew uit 2008 de aandacht op haar vocale prestaties legde en Passenger uit 2011 haar kwaliteiten bevestigde, is dit een album waarin de melancholie van de liedjes op zeer fraaie wijze gestalte is gegeven en waar Lisa als een elf door het woud van melancholie lijkt te bewegen. Schijnbaar zwevend, boven het woud van de muziek en tegelijk er midden in; de focus in het album is nadrukkelijk op haar stem. Die is tegelijk nooit overheersend en drukt de muziek evenmin weg.

Het woud van de melancholie is, qua productie, vormgegeven door Aaron Dessner, bekend van The National, zoals bekend verondersteld mag worden, een band waarbij de muziek niet meteen feestgedruis met zich meebrengt. Met Fall vallen we het woud van melancholie bijna letterlijk in. Een akoestische gitaar begeleidt de zachte vocalen van Lisa. Iets speels klinkt hier nog in Lisa’s stem. De tekst van het nummer is minder speels en zet de donkere kleuring van het album mooi neer. De zang in het nummer doet nog denken aan eerder werk van de Ierse; de muziek draagt hier met name bij aan het donkere karakter van het nummer. In hoeverre dat karakter van het nummer en van het album mede te danken is aan de productionele leiding en het meeschrijven van Dessner aan de muziek, kan alleen maar geraden worden. Een zelfde kleuring als bij het prachtige High Violet van zijn eigen band, zit er echter zeker wel in.

Waar Prayer For The Dying qua muziek en zang doet denken aan grootheden als Dolly Parton of Linda Ronstadt, maakt de voorzichtige galm in de productie dat het nummer ook wat spookachtig aandoet. Die beleving van countryinvloeden komt op andere momenten in het album nog terug. Het is daarbij niet zo dat die overheersend is. De stem van Lisa is daar te veelzijdig voor en de muziek op het album vaak ook te Europees klinkend. Wat het album echter het meeste maakt, is de stem van Lisa. Die beweegt zo makkelijk en zo aantrekkelijk over het album dat de aard van de muziek niet zozeer bepalend is voor de beleving van het album. Daarmee is niet gezegd dat de muziek geheel ondergeschikt is op dit album. Integendeel. Een nummer als We The Drowned kent de ideale instrumentale begeleiding maar ook hier is het de elfachtige of feeërieke stem van Lisa die de hoofdrol naar zich toetrekt. Hoewel het karakter van deze muziek onvergelijkbaar is met de muziek van Heather Nova, zet ook Lisa haar stem hier soms op net zo’n bijna mystieke wijze in.

Het duurde even voor we een nieuwe langspeler van Lisa Hannigan mochten omarmen. Laten we hopen dat tussen dit album en de opvolger geen vijf jaar hoeven te verstrijken. Met dit album onder de arm en haar aanwezigheid op Crossing Border dit jaar, is er in ieder geval nu veel om van te genieten. De bladeren vallen, een voorzichtig zonnetje meldt zich aan het raam en diep van binnen weten we, het is herfst. Dit album heeft wel iets van de kleuren van het herfst- en wintergebladerte. Daarmee sluit het perfect aan op de beleving van deze dagen. Mooi!



  1. Fall
  2. Prayer For The Dying
  3. Snow
  4. Lo
  5. Undertow
  6. Ora
  7. We, The Drowned
  8. Anahorish
  9. Tender
  10. Funeral Suit
  11. Barton