Wat een verrukkelijke gitarist is Lionel Loueke toch en wat is zijn nieuwe album The Journey een fijne traktatie.

The Journey lijkt een stijlbreuk in zijn oeuvre. Puur omdat hij meestal met zijn fijne trio, met Massimo Biolacat op bas en Frenec Nemeth op drums speelt of samenwerkingen met anderen zoekt. The Journey is eigenlijk meer een solo album met gasten. Het is vaak Loueke, geboren in Benin en afwisselend woonachtig in zowel Amerika als Frankrijk, die met zijn verfijnde gitaarspel de lijnen uitzet.

Zijn spel is zo divers als je het maar kunt krijgen. Van jazz naar folk, van Afrikaans naar uitermate funky. Loueke beheerst zoveel stijlen en weet deze allen met zoveel gemak in zijn spel te verwerken dat alles wat hij doet vloeiend gaat.

Op The Journey spelen de mannen van zijn trio dan wel mee maar het zijn net zo goed bassist Pino Palladino, saxofonist John Ellis en klarinettist Patrick Messina die een rol spelen, om er maar een paar te noemen. Loueke zet de immer muzikale lijnen uit, bepaalt de sfeer in de composities. Niet alleen met zijn prachtige gitaarspel maar ook met zijn bevlogen zang.

Zijn Afrikaanse afkomst komt nog meer tot uiting dan op de eerdere albums die van hem uitkwamen. Juist ook doordat hij vaker akoestisch speelt en zich laat omringen met traditionele instrumenten. En als hij dan ook elektrisch speelt komen zijn West-Afrikaanse roots nog sterker uit de verf.

Veel mooie composities die verlangen om hem met dit album ook live aan het werk te zien: Het fraaie Molika, het mooi donkere en funky Dark Lightning, Gbedetemin, Gbe, het mooi aanstekelijke Hope en Mandé, het ingetogen Kába waar zijn prachtgitaarspel met viool wordt opgesierd of Reflections on Vi Gnim waarin hij een fijn meditatieve sfeer creëert.

The Journey is Lionel Loueke op zijn best. Merendeels in een ingetogen ambiance trekt hij prachtige sferen op die hij in samenwerking met de vele gasten tot een adembenemend en ontroerend mooi geheel heeft weten te gieten.