Een album als ode van een muzikant aan zijn leermeester is altijd een interessante exercitie. Al helemaal als de muzikant Lionel Loueke, die fantastische gitarist met roots in Benin is en dus een nadrukkelijk door Afrika beïnvloede jazzstijl beheerst, en als de leermeester Herbie Hancock is.

Het simpelweg HH (Herbie Hancock) getitelde album is een wel heel rake ode aan de man die hem zoveel hulp verleend heeft. Hancock was het die in overleg met Terence Blanchard en Wayne Shorter  Loueke niet alleen in 2005 naar het gespecialiseerde Monk Institute haalde om zijn bijzondere gitaartalent met wijze ervaringslessen te verrijken, maar hem ook maar gelijk in zijn band opnam om hem aan het publiek te laten zien.

Loueke was met zijn buitengewone spel al snel de ster van de band en tekende vlot een platendeal bij het grote Blue Note waarop hij een aantal mooie platen maakte. Zijn eigenzinnigheid dreef hem uiteindelijk naar andere platenlabels. Juist om zich nog meer in muziek te kunnen verdiepen en dat met muzikanten te doen die niet te voor de hand liggend zijn.

HH is, zonder twijfel, één van de meest bijzondere albums die hij heeft gemaakt. Vooral ook omdat het een volledige solo-exercitie is en hij alleen maar composities van Herbie Hancock speelt. Een bijzonder geslaagd experiment waar Loueke 12 songs lang de aandacht moeiteloos weet vast te houden. Nu is de rijkdom van het repertoire van Hancock natuurlijk grenzeloos maar het is vooral de manier waarop Loueke dit interpreteert die HH zo fascinerend maakt.

HH is echt puur Louke met zijn gitaar met soms iets van effecten (zoals de wonderbaarlijke versie van Cantaloupe Island) soms iets van (woordloze) zang (Come Running To Me, Voyage Maiden) maar vooral Loueke spelend op akoestische gitaar en met effecten op de elektrische gitaar als sfeer versterkend.

De keuze in composities is mooi gekozen in een fijne mix van bekend (Cantaloupe Island, Dolphin Dance, Watermelon Man, Voyage Maiden, Speak Like A Child) en onbekender en het spel van Loueke klinkt zowel intiem, warmbloedig als fabuleus. Ongelooflijk knap hoe hij met wat simpele extra effecten het niet bepaald gemakkelijk te interpreteren Rockit trouwens ook weergaloos vormgeeft.

HH is een wel heel goed geslaagde ode geworden. Juist omdat Loueke het simpel houdt en alles vanuit zijn fantastische gitaarspel laat komen. Hij kan Hancock geen grotere eer bewijzen dan om diens composities met zulk fascinerend goed gitaarspel, de reden waarom Hancock hem ooit als een muzikale vader in zijn band opnam, en met zoveel liefde voor Hancocks muziek, een nieuw leven te geven.