Linkin Park
From Zero
Op 1 juli 2017 stond hij nog jumpend en blij Rock Werchter aan te vuren. Amper 3 weken later volgde hij zijn vriend Chris Cornell al op in de zelfmoord. Chester Bennington, gevierde brulboei van Linkin Park deed daarmee tegelijk ook helemaal het licht uit voor de flamboyante Amerikaanse nu-metal-, rap- en rockband Linkin Park. En meteen ook voor het pak intrieste fans.
Helemaal? Niet dus. Na de lancering dit jaar van eerst een paar nieuwe singletjes, moet de bevestiging van Linkin Park’s comeback met een heus achtste album voor al die miljoenen dan toch wel het onwaarschijnlijkste event van het jaar 2024 zijn geworden. Met als surplussurprise in het pakket de vaststelling dat Chester’s lege plaats, daar frontaal aan de microfoon naast Mike Shinoda, door ene blonde Emily Armstrong wordt opgenomen. Linkin Park zowaar verder met een bevallige dame aan hun roer.
Voor een muzikaal rimpelvrije aanname van dit toch niet evidente nieuwsfeit is weliswaar een globale suggestie op zijn plaats. Vergeet alles wat je muzikaal ooit van Linkin Park hebt gehoord, vergeet hun door eenieder afgekraakte laatste album One More Light en de inmiddels opgekleefde etiketten als ‘kindermetal’, vergeet ook alle ruis die je in aanloop tot deze release toch over hen zou kunnen hebben opgevangen. Pijnlijke uitlatingen bijvoorbeeld van Chester Bennington’s moeder en zoon aan het adres van de groep, boude beweringen over mogelijke foute bindingen van het nieuwe zangeresje met bedenkelijke lui en/of sekten, zure oprispingen bovendien over de met zijn half uur lachwekkend veel te korte duur van het nieuwe plaatje. En dergelijke meer. Slik alles mild, geef hen eens vlakweg het voordeel van de twijfel en beoordeel zonder cynisme deze risicovolle doorstart op zijn muzikale verdiensten. Zo zal de eventueel glorieuze opstap naar een hoger schavotje van een band die bij het overlijden van Bennington nog vertwijfeld zoekend was al niet bij voorbaat zijn gefnuikt.
Al heeft ze evenveel power in de longen als Bennington, met haar energieke geluid is die Emily Armstrong zeker al geen klakkeloze copy-cat van haar voorganger. Een elegante sirene is ze, die het recept van Linkin Park als die voor eenieder vriendelijk klinkende nu-metalband voor de stadions perfect naar zich heeft toegetrokken. Ze heeft alle haar voorgeschotelde stijlen gedwee opgenomen, heeft alles opgezogen en uiteindelijk met het nodige respect naar haar hand gezet. Hier staat iemand die een goede chemie heeft gevonden met de hele band en die met hen alle richtingen opgaat, een popdiva die kan performen, een operazangeres met een scala tot en met screamen als een Dead Sara.
From Zero start met een tweeëntwintig seconden a capella-intro, wat cryptisch geneuzel tussen Shinoda en Armstrong om de nieuwe Linkin Park te introduceren. Dan is het de beurt aan de nu al klassieker The Emptiness Machine. Inderdaad de grootste topper van het album, enerzijds een vintage Linkin Park-song, anderzijds een song die binnen roffelt met een kersvers energieke vibe. Vocale clash ook tussen de twee vocalisten Shinoda en Armstrong die door de collega’s tot barre hoogten worden opgestuwd.
De geagiteerd scanderende punker Cut The Bridge trekt op langs een spoorlijn van ongenadig aangemepte drumslagen, een pad met daarop de beide vocalisten heen en weer slingerend tussen de mistnevels. Heavy Is the Crown zweeft aanvankelijk wat symfonisch binnen, tot gezapig Shinoda’s rap invalt en ook de warrige elektronica, maar dan wordt het vooral heerlijk samen rocken met een Armstrong die er steeds oorverdovend bovenuit komt.
Even wat zachtheid en melodie inbouwen dan met Over Each Other, hoedanook door Armstrong vurig gecroonde elektropop, helemaal dramatisch solo deze keer, tussen wild tekeergaande rockgitaren en drums.
De grootste metalklets op de plaat komt van het van metalcore riffende en bruisende Casualty. Armstrong, hevig oerschreeuwend in het rond, geeft Shinoda zuiver het nakijken en nieuwe drummer Brittain toont met zijn keer op keer hevig aanrollende drumpolka’s nogmaals wat ie in zijn mars heeft. Zalig, extreem en met een dierlijke Armstrong volledig in haar sas.
Het fraaie Overflow, een hoekige poprocker opstartend in een bad van psychedelische Nine Inch Nails-industrial. Beklijvend verre piano en elektronica en in echo omhulde vocals galmend à la Ghost.
Het extra-knoestige, van scherpe kartelmessen voorziene Two Faced is opnieuw een classic woedende rock-hiphop-potpourri. In staccato rappen, scratchen en helemaal tot aan de climax duivels krijsen in een pittige Rage Against The Machine-modus.
Stained is net als Overflow nog zo’n hartstochtelijke Shinoda-Armstrong-interactie gewikkeld in een strak industrial-popkleedje.
Ook in het met vlijmende gitaarriffs razend gemaakte IGYEIH is DJ Joe Hahn goed scratchend op dreef. “I Gave You Everything I Have” debiteert Armstrong terwijl ze weer het diepste van haar keel opzoekt.
Een supersterk Good Things Go is de afsluiter in typische Linkin Park-stijl. Een weemoedig en sierlijk kronkelend duet waarin Armstrong en Shinoda, begeleid door de vol gas vooruit stuwende gitaren, steeds steiler de atmosfeer ingaan.
Linkin heeft met From Zero tegelijk achteruit én vooruit gekeken. Bij leven en welzijn kan deze band – of het nu echt ‘from zero’ is of een gewoon als een geslaagde nostalgische reprise – nog jaren mee met de stroom des tijds. De huidige upgrade in de rangen blijkt na alles alvast een bijzonder staaltje van veerkracht. Het inschuiven van Emily Armstrong daarbij gaat gepaard met een intense explosie van grinta en daarmee komt Linkin Park niet alleen uit op de best mogelijke opvolging voor de betreurde Chester Bennington, maar muzikaal steekt het het Linkin Park versie 2017 zelfs royaal voorbij.
Op dit fascinerende album zijn er immers momenten te over om verrukt achterover te leunen op het machtig opgevoerde geluid. Dan wel geen miljardenstreamers hier à la In The End of Numb, maar de nieuwe bevat voldoende absolute toppers om er zonder meer een sterke aanvulling op te zijn. Met From Zero brengen ze dus vooral succesvol hulde aan zichzelf. Met een dergelijke magie kan Linkin Park niet bleekjes maar zonder blozen weer de wereldpodia op.
Line-up:
Mike Shinoda – zang
Emily Armstrong – zang
Brad Delson – gitaar
Dave “Phoenix” Farrell – bas
Joe Hahn – DJ en video
Colin Brittain – drums
