Toen ik hoorde dat Rick Rubin het nieuwe album van Linkin Park ging produceren had ik goede hoop dat het wel weer eens een erg goede plaat zou gaan worden. Na het mindere Minutes To Midnight zou onze bebaarde vriend de band weleens uit het slop kunnen gaan halen. Na beluistering van A Thousand Suns moet ik zeggen dat Linkin Park de weg helemaal kwijt is en dat Rick waarschijnlijk de andere kant op heeft gekeken.

Na twee niets zeggende intro’s zakt de moed mij in de schoenen bij Burning The Sky’s. Linkin Park is een soort One Republic geworden: glad, slap en totaal ongeïnspireerd. Empty Spaces is een wat zwaarder rapnummer, maar de flow en de sfeer zijn zo gedateerd en zwaar beneden de maat. Ik heb niets kunnen vinden op deze plaat wat me ook maar een beetje kan bekoren.

Allereerst zijn ze vergeten de gitaren mee te nemen naar de studio. In plaats daarvan hebben ze alleen maar gebruik gemaakt van elektronica. Genre-overschrijdend noemt de band het zelf. Ik noem het meer richtingloos. Daarnaast, een nummer als Blackout zou Pixie Lot nog beter hebben gedaan. De curieuze mix van commercie en politieke lading komt verward over. Intermezzo’s en gesamplede speeches geven een militant gevoel wat totaal niet in de nummers verwerkt is.

Ik snap dat een band zich wil ontwikkelen en teruggaan naar de roots zou ook geen optie zijn voor LP, maar A Thousand Suns is een jammerlijk mislukte poging van een band met een zware identiteitscrisis. Te veel slappe intro’s, half uitgewerkte songs en slechte ideeën zorgen er voor dat het album tussen wal en schip valt en dat de 15 nummers een hele lange zit zijn.

DVD:

Meeting Of A Thousand Suns (Making Of & Behind The Scenes Do