Lingua Ignota
Sinner Get Ready
Dit jaar al ‘s zwaar buiten je muzikale luistercomfortzone gestapt? Hier ‘n bijzonder avontuur, unieke plaat van neoklassieke multi-instrumentaliste Kristin Hayter. Goed, de titels ruiken erg naar christelijkheid en naar ‘t geloof is Hayter onlangs op wel aparte wijze teruggekeerd.
Z’ is klassiek geschoold, volgde erg tegen de zin van haar streng katholieke ouders ‘n opleiding piano, opera, zang en polyfonie, Bach bestudeerde ze grondig. Kende een allesbehalve rooskleurig leven, als kind gepest, ‘n decennium lang anorexie, bij herhaling slachtoffer van jarenlang huiselijk, zwaar seksueel geweld. Zingt dit nu al een paar platen van zich af, verbijsterend, vol eenzame kwetsbaarheid en mededogen. Vertoefde ervoor met haar extreem gewelddadige (ex-)vriend-muzikant een tijdlang in extreme metalsferen. Vandaar haar verblijf, nog steeds, op het Profound Lore Records-metallabel.
Maar met metal heeft precies deze Sinner Get Ready nu uiteindelijk nog weinig uitstaans. Grunts, riffs, blastbeats, helemaal ver te zoeken. Of ‘t moet – wel gedoseerd – ‘t duistere, compromisloos hondsbrutale dan zijn, ‘t losgeslagene, ‘t verstoorde, de ijzingwekkende martelslagen op de piano, ‘t katastrofale en apocalyptische in haar story. Jawel, wel zeker in haar geval, ‘t zijn duistere, elk op hun manier tuchteloos eigenzinnige songs, die Kristin, die toch haar hel overleefde, nu in 9 creatieve anthems van Lingua Ignota over je heen stort.
Die naam Lingua Ignota, ze eigende hem zich welbewust toe , ‘t latijn voor ‘onbekende taal’. Via heel eigen naamgeving, bij uitbreiding eigen taalontwikkeling pogen zo dicht mogelijk bij je god te komen, hem uiteindelijk zelfs door je heen laten spreken. Excentriek dus wel zeker, dit alles…
Haar godsvisie gaat terug naar ‘t streng godvrezende Pennsylvania, waar ze nu woont. Haar plaat is één grote weerspiegeling van de vaak barre religieuze godsbeleving daar, het thema van godswraak en ‘t noodzakelijke bekennen en bekeren prominent eroverheen. ‘t Slachtoffer zoekt steun bij een wrekende god. ‘t Klinkt bezwerend, zelfs inquisitorisch soms als voor een bijbels tribunaal. Song twee, I Who Bend The Tall Grasses, furieuze psalm, zingt op diepe kerkorgeltonen, in allesbehalve devoot woordgebruik, haar god toe haar misbruiker te doden. Ook Pennsylvania Furnace, over eenzaamheid en afwezigheid, weer ‘t onvermijdelijke godsoordeel, verderfelijk individu wordt de hel ingesleurd door zijn eigen honden. Haar projecten zijn zowel muzikale uitwegen naar survival als persoonlijke veldslagen tegen vrouwenhaat in relaties, voor empowering van die vrouwen tegen mannelijke overheersing en geweld.
Een in z’n geheel met weinig vergelijkbare plaat dus, die luistert als een lange esoterische muzikale bezwering. Vaak bijtend dissonant , maar overwegend toch behoorlijk melodisch, ja veelvuldig zelfs hemels. Met tientallen instrumenten, vooral piano, orgel en electronica, maar ook percussie, viool, dulcimer, banjo, houtblazers, kerkbelletjes, krekelgeluiden en ook illustrerende veldopnames.
Wees gewaarschuwd, op een bedje van drones en piano zal plaatopener The Order Of Spiritual Virgins uitgebreid starten met Bulgaars klinkende polyfonie, zoals je die ook van Le Mystère des Voix Bulgares kan kennen. Zeker niet verwonderlijk, ze legde er zich ooit intens op toe, dus dergelijke mooi gelaagde samenzang verpakt als pastorale folkhymnes komt voortdurend terug. Zo in Repent Now Confess Now, met minimale banjo en stemmen.
Bovendien helemaal niks commercieels aan haar plaat. In ‘t bijbels vertaalde Perpetual Flame of Centralia, spookstad in Pennsylvania met z’n ondergrondse koolmijnbrand sinds 1964, zou je ‘t enige relatieve hitje van de plaat kunnen zien, de rustigste, meest desolaat mogelijke pianosong die je dit jaar zal horen. Of ook nog misschien ‘t even serene Pennsylvania Furnace, drijvend op piano en haar mooie natuurlijke vibrato.
Maar de plaat bevat dus enorm veel moois. The Sacred Linament of Judgment, over schijnheilige evangelisten, de beklijvende biechtsong over de gevallen Jimmy Swaggart, ingepakt in polyfonische folk. In spannend lang uitgebouwd hoogtepunt Man Is a Spring Flower, gaat na de repetitieve intro de song biezonder fraai over in dartel georchestreerd minimalisme.
Finaal zing je je de kerk uit met een verrukkelijke, ingetogen Hayter-psalm The Solitary Brethren of Efhrata, prachtige melodische samenzang, slepender dan Low, over ‘t bizarre geloof in Jezus’ bloed als afdoende bescherming tegen gevaarlijke virussen…
Met emotionele stem, van lieflijk tot rauw, en de schitterende harmonische lagen waarin die gedijt, staat Lingua Ignota, Kristin Hayter, hier pal in het midden van een theatrale muzikale performance. Op fenomenale wijze drukt haar bloedrode horizon je met de neus op weerzinwekkende sociale feiten en op de tragische en afschrikwekkende verwerking ervan door fanatieke godsdienstbelevers. Aanleiding tot muzikaal genieten en diep existentieel doordenken te over. Blijf wel op ‘t rechte pad!