De laatste keer dat we met muzikaal werk van de vanuit Amsterdam opererende zangeres Lily Kiara geconfronteerd werden was  met haar band  the River. Op The Swim Sessions, een liveregistratie  van een met een jazzsextet opgenomen concert in haar thuishaven werd voluit geëxperimenteerd. In zeldzame , meer intimistische passages kwam ze als singersongwriter aan bod maar meestal verzopen haar verrichtingen in van die oeverloze jams waarin de zangeres net niet kopje onder ging.

Fishing In The Field blijkt een heel ander verhaal, weliswaar  met opnieuw hetzelfde  enkele getalenteerde muzikantenkransje van The River met percussionist Michael Vatcher,  maar de trompet van Felicity Provan en de klarinet van Michael Moore staan helemaal in dienst van het repertoire van Kiara en leggen fijne minder gebruikelijke accenten terwijl Joost Buis op lap steel en trombone en de bouziki en banjo voor een folky ondertoon legt.

Kiara vist in dezelfde poëtische poel waar Joni Mitchell en Rickie Lee Jones en Suzanne Vega zich ophouden. Ze brengt naast uit ‘on the road’ geplukte verhalen zoals Oh Birmingham of reflecties over haar eigen leven en toont in andere songs haar empathie en verbondenheid met vluchtelingen, of die nu Swaziland, Sierra Leone of Mexico proberen te ontvluchten maakt niet uit. Onveranderlijk worden die onderwerpen in sobere songs verwerkt. Die sobere aanpak en Kiara’s stemtimbre roepen niet zeden herinneringen op aan Susan Vega maar Kiara schrijft wel degelijk haar eigen verhaal met een bijzonder fraai poëtisch oeuvre  zonder de voeling met de vaak wrange dagelijkse realiteit  te verliezen Proud /Hope is zo’n universele smeekbede voor een betere wereld. Het is onwaarschijnlijk dat dit veel verandert maar het levert in ieder geval fraaie muziek op.