Met haar vierde album maakt Lilly Hiatt duidelijk waarom voorganger Trinity Lane geen toevalstreffer was. Walking Proof overtuigt zelfs nog meer.

Natuurlijk had iedereen bij haar debuut Let Down (2012) het idee dat ze zo nodig, als dochter van, ook de muziek in moest. Bij haar derde album, het erg sterke Trinity Lane (2017), was dat idee volledig verdwenen. Gewoonweg veel te veel goede songs gezongen met veel emotie en met veel overtuigingskracht gespeeld.

Walking Proof zet die lijn uitstekend door. Het is een krachtige 10 songs tellende plaat waarop Hiatt met haar band met een heerlijk open (rockende) sound samen met producer (oud Cage The Elephant gitarist) Lincoln Parish nieuwe muzikale wegen vindt.  Met veel zelfvertrouwen en twee handen vol prima songs.

Van de wel heel erg fijne albumopener Rae, via het stevig rockende P-Town naar het prachtige Brightest Star, Drawl, het wel aanstekelijke Candy Lunch, het overweldigend goede Never Play Guitar en albumafsluiter Scream komt Hiatt ineens wel heel dicht in de buurt van de kwaliteit die haar vader terecht zo populair maakte.

De songs kwamen tot stand na de lange, bijna jaar lange tour, die volgde op het succes van Trinity Lane. Een periode waarin ze ineens wel heel erg moest wennen aan alleen thuis zijn na een jaar in hetzelfde ritme van toeren en dagelijkse bandbeslommeringen gezeten te hebben. Net als de voorganger gaan de teksten dan ook over persoonlijk zaken die uit die periode thuis ontsproten.

Walking Proof is zowaar nog beter dan voorganger Trinity Lane. De songs zijn pakkender, juist ook omdat de Americana-sferen waarin ze haar songs vat met een steviger sound gelardeerd worden. Mooi om dan eindelijk en voor de allereerste keer op plaat, ook haar vader in Some Kind Of Drug terug te horen. Maar nodig heeft ze hem niet meer. Trinity Lane bewees dat ze het echt wel op eigen kracht zou gaan redden, Walking Proof nog meer.