Tussen haar indrukwekkende debuut Is Your Love Big Enough? en de opvolger Blood uit 2015 zat drie jaar tijd. Op album nummer drie moesten we maar liefst vijf jaar wachten maar het lange wachten wordt optimaal beloond want Lianne La Havas leidt ons in tien fraaie nieuwe songs, een bloedstollende cover en een korte interlude met hervonden energie door alle stadia van haar intense relatie heen.

Met de term ‘break-up’ album zou je de plaat daarom te kort doen want hoewel de verwerking, de innerlijke groei en het terugvinden van zichzelf, nadat ze zich letterlijk verloor in de liefde, centraal staat, krijgt de luisteraar het volledige emotionele spectrum van ontluikende liefde, via verslavende liefde en emotionele afhankelijkheid naar de uiteindelijke breuk, het elkaar leren los laten en de hernieuwde eenzaamheid te leren omarmen, om uiteindelijk weer sterker en met herwonnen (zelf)vertrouwen de toekomst aan te kunnen.

Haar voormalig ‘mentor’ Prince, op wiens album Art Official Age (2014) zij een interessante gastrol vertolkt, had haar voor zijn tragische overlijden in 2016 op het hart gedrukt om een album te gaan maken waar zij zelf trots op zou zijn. Op haar eerste twee albums had La Havas niet de volledige eindregie, waardoor ze, hoewel ze de nummers van beide platen nog altijd met veel plezier en enthousiasme speelt, niet helemaal tevreden was met diverse destijds gemaakte keuzes. De gelijknamige nieuwe albumtitel Lianne La Havas is dan ook een duidelijk statement dat uitdraagt dat dit echt haar plaat is, volledig zoals zij deze in gedachten had.

De herwonnen artistieke vrijheid werkt duidelijk bevrijdend voor La Havas. Samen met Aqualung (Matt Hales), die ook meespeelt op het album, schreef ze zo goed als alle nieuwe nummers, soms aangevuld met enkele andere schrijvers. Aqualung is overigens al haar vaste schrijfpartner sinds haar debuutalbum. De co-productie is handen van Beni Giles (Oscar Jerome, JONES, Marcus Foster), met de jonge talentvolle producer Mura Masa als gast co-producer.

Ook de overige muzikale begeleiding is om van te smullen! Lianne heeft dan ook niet de minsten om haar heen verzameld. Met pianist, keyboardspeler en componist Sam Crowe, die gewerkt heeft met o.a. Cinematic Orchestra, Matthew Herbert, Goldie en Jordan Rakei, heeft ze een topper in haar band. Daarnaast is onder meer de geweldige drummer Mark Guiliana van de partij (op Sour Flower), bekend van zijn werk met o.a. David Bowie op Blackstar, Brad Mehldau, Avishai Cohen en Donny McCaslin. Nieuwe electro-soul-revelatie Nick Hakim, wiens tweede album WILL THIS MAKE ME GOOD eerder dit jaar verscheen, is van de partij op Please Don’t Make Me Cry en neemt, naast zijn bijdragen op basgitaar, elektrisch gitaar, keyboards en drum-programmering ook nog eens  de achtergrondzang voor zijn rekening.

Genoeg personele-en achtergrondinformatie nu, laten we het over de muziek zelf hebben. Bittersweet is de heerlijke, meeslepende openingstrack die je als het ware het album intrekt. Met krachtige, zorgvuldige getimede vocale uithalen laat Lianne op emotievolle wijze meteen horen waartoe ze in staat is. Het daarop volgende sfeervolle liefdesliedje Read My Mind is beduidend luchtiger van toon, hoewel de obsessieve liefde die Lianne hier uit zich al meteen kenbaar maakt. In het wonderschone Green Papaya snakt ze naar verdieping in haar relatie, waarna in de sterke mid-tempo single Can’t Fight de twijfel toeslaat: ‘I knew that I should give you up. Can’t fight away this love’. De liefde blijkt nog te sterk om zomaar los te kunnen laten. Met Paper Thin hebben we na Bittersweet het tweede hoogtepunt van het album te pakken. ‘Just give me the other key/another key. I just wanna love you’. Wederom stort Lianne haar hart uit en zingt ze van de daken dat ze ondanks de angst die de beide hoofdpersonen in deze relatie hebben, hoopt dat hij haar liefde blijft beantwoorden.

Weird Fishes is wat mij betreft het onbetwiste hoogtepunt van de plaat. Lianne heeft niet alleen de lef, de kwaliteiten en overtuiging om deze geweldige Radiohead track van albumklassieker In Rainbows te coveren, maar doet dit vervolgens op zo’n unieke, eigenzinnige en spannende wijze dat ze het nummer naar andere sferen brengt.

Please Don’t Make Me Cry is een coole, repeterende, meanderende track waarin de liefde bekoeld lijkt, al hoopt ze nog, waarschijnlijk tegen beter weten in, op tekenen van herstel van de relatie.

Humor en zelfverzekerdheid kun je Lianne ook niet ontzeggen want na het fijne intro van het uitstekende Seven Times, hoor je haar doodleuk zeggen: ‘Yeah, that’s a good intro!’ Ik kan op dat moment alleen maar instemmend knikken. Vervolgens wordt haar vriend meteen in wellicht cryptische, doch duidelijke bewoordingen de deur gewezen: ‘You didn’t pay your rent, so I guess you’ll be leaving’ en ‘Can’t spend my love on living for free now’. Het verwerkingstraject met bijbehorend liefdesverdriet kan beginnen. Tranen met tuiten worden gehuild; ‘All night, all day, all night and day, I cry and pray’. Het schrijven en zingen van dit soort nummers blijkt voor haar de ultieme manier te zijn om de aanwezige pijn te verdrijven en het beste uit zichzelf naar boven te halen.

Courage is een prachtige ballad vol bezinning, waarin herinneringen aan de mooie tijd worden opgehaald maar waarin de eenzaamheid de kop opsteekt. Ze vraagt letterlijk om moed om deze eenzame tijd door te komen, hoewel ze weet en voelt dat ze eerst zelf dwars door de pijn heen zal moeten gaan.

Sour Flower is het ultieme verwerkings-slotnummer dat het gevoel van bevrijding uitstraalt en waaruit blijkt dat ze weer (veer)krachtig op eigen benen durft te staan: ‘Running my own show, ‘You can find me dancing on my own’ en ‘Now I’m getting stronger every day’.

Lianne kan en zal met een open vizier de toekomst inkijken, die er aan het einde van het album gelukkig toch weer een stuk rooskleuriger uitziet. Ze zal blijven leren en vanuit haar bevrijdende gevoel nieuwe levenservaringen opdoen. Daar zullen zeer waarschijnlijk ook weer nieuwe songs (en albums) uit voortkomen. Ongetwijfeld heeft het maken en uitbrengen van dit album bijgedragen aan haar innerlijke- en creatieve groeiproces. Ik ga er daarom vanuit dat we niet weer vijf jaar hoeven te wachten voordat dat nieuwe creatieve en ongetwijfeld muzikaal spannende vruchten heeft opgeleverd.