“With a name like that, Rose, what did you expect?” Verwijzing naar Shakespeare of niet, de openingszin van het tweede nummer van debuut Rose is al net zo intrigerend als het intro van het album, eenvoudigweg Rose (Preface) genaamd. Als de openingszin van die tweede track, gewoon Rose, zich laat horen, hebben we ons al gewenteld in een heerlijk authentiek donkere beleving die Lian Ray (Aurélien Marie, voorheen zanger/gitarist van Rhésus, Franse indiepopband) met ons deelt. Hoewel het intro bijzonder spaarzaam is ingekleurd, is de opening van het titelnummer warm en met veel gevoel ingevuld. Mellotron, piano, drums, gitaar, vibrafoon, bas, zeer rijk gevuld en met aandacht voor sfeer én nuance ingetekend. Histoire de Melody Nelson mag een invloed zijn geweest op de jonge Franse artiest, het zijn zijn eigen liedjes, het is de manier waarop hij ze geschreven heeft, waarop hij alles heeft ingespeeld en gezongen, wat je hier hoort. En laten we er maar meteen duidelijk over zijn: wat een prachtalbum heeft Lian Ray hier neergezet.

Rose is volledig gewijd aan een liefde die mis ging met alle rampspoed die er voor de hoofdpersoon aan verbonden was. Autobiografisch van karakter, Aurélien verloor zichzelf in Berlijn in een kortstondige liefde waar hij vol van was.  Hoewel de teloorgang van deze liefde hem bracht tot het schrijven van deze langspeler, was het ook dat einde van die liefde, dat hem op een pad richting ondergang bracht, hem in een hel deed belanden waarin drank en drugs hem bijna helemaal de das omdeden. Met de plaat klaar verdween Lian zelfs volledig van de radar tot dat Snowstar Records na pogingen om hem te bereiken die ze in 2016 begonnen, uiteindelijk weer met hem in contact kwam. Het album was er nog steeds, onuitgebracht en wel en, voor iedereen die ermee kennismaakt, deze schijf verdient om beluisterd te worden.

Natuurlijk, beleving en emotie staan centraal, maar het is meer dan een reis naar de bodem, naar eindeloze teloorgang, duisternis en ellende. Niet alleen is er de werkelijk schitterende muziek van de hand van Lian, het is ook een plaat die staat voor verlangen, verlangen naar verbinding, verlangen naar de wederkerigheid van liefde. En, met de donkerte die het album kleurt is er ook zelfreflectie, de bespiegeling naar het eigen handelen, het bezien van de relatie zoals die was, de kronkelwegen van de relatie en wat er mis ging. Dat maakt dat het verre van een ‘J’accuse’ is aan het adres van Rose. Het is, zo komt het op mij over, ook een stukje bewustwording van de jonge Lian Ray.

Tien nummers, zelf geschreven, zelf gespeeld. Een tour de force die niet iedereen gegeven is. En om dat dan ook nog eens te doen met tien nummers van een meer dan behoorlijke consistentie: bravo! Wat Lian gelukt is, is het meenemen van de luisteraar in het verhaal van Rose en hem, vooral ook door de manier waarop hij zijn eersteling heeft geschreven: de ene zijde van de dialoog tussen hem en Rose, een aantal brieven lijken het wel, waarin hij optekent wat hij, alsnog, zou willen zeggen. Dat is de tekstuele kant, de bespiegeling, met zijn eigen donkere aantrekkingskracht. De stem van Lian, hij is de ideale vertolker voor deze teksten. Duidelijk aanwezig, duidelijke dictie én tegelijkertijd nooit overheersend in de muziek. Ja, Serge Gainsbourg werd als invloed genoemd, maar de muziek zó passend laten zijn bij de teksten, zó passend bij de wijze waarop Lian zingt: wat was het visioen dat Lian had van het eindproduct dat hij in de tien verschillende nummers zo heeft weten vast te leggen?

Het is een album dat hier echt meerdere keren achter elkaar de ronde doet. Keer op keer valt er iets anders op in de muziek: het is een muzikale reis waarin je blijft ontdekken. En dat dus in diverse lagen. Tekst, verhaal, sfeer, instrumentatie, juist het feit dat het deze tien nummers zijn, de volgorde van de nummers. Je kunt zomaar wegdromen bij de basloopjes in de nummers, de aanwezige vibrafoon herkennen, genieten van de soms scherp geplaatste gitaaraanslagen, de weldadige piano, het welhaast geniale gebruik van mellotron, zowel strings als choir, ervaren: je moet het ondergaan, je moet het beleven. Ja, ik kan regels volschrijven met namen waaraan ik denk als ik dit beluister, met invloeden en mogelijke invloeden, maar dat ga ik niet doen. Passie met een hoofdletter P, dat heeft Lian Ray met deze langspeler neergezet.

Als je van muziek houdt waarin donker en warm samengaan, waarin rijke instrumentatie nooit teveel wordt, waar de liefde hand in hand gaat met donker, waarin je bijna filmisch wordt meegenomen door de verteller, waar indie pop in die rijke sound kruist met Britpopinvloeden, waar de jaren Achtig soms juist ook lijken te grenzen aan jaren Zestig, waar gitaar die rijke instrumentatie rauw mag doorsnijden én waarin niet iedereen lang en gelukkig leeft, dat je juist het schuren mag voelen én als je wilt weten hoe Aurélien dit alles op muziek heeft gezet, gelardeerd met een vleugje Gainsbourg, dan is dit voor jou een ideale ontdekkingsreis. Schroom niet je te verliezen in het verhaal van Lian Ray, schroom niet te genieten van de tien nummers die hij gemaakt heeft. Zijn er daar dan geen hoogtepunten ik te noemen? Het bijzondere is dat op het moment dat ik denk: “Ja, dit is wel erg mooi!” dat dan weer een ander nummer speelt dat die titel ook verdient. Ongetwijfeld haal jij er voor jezelf nummers uit die je meer aanspreken dan andere: op dit moment geniet ik vooral van de sfeer en het geluid van de hele plaat. En die, je raadt het al, zijn voor mij top.