×

Recensie

Pop

18 september 2019

Liam Gallagher

Why Me? Why Not.

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Warner Bros

Why Me? Why Not. Liam Gallagher Pop 4 Liam Gallagher – Why Me? Why Not. Written in Music https://writteninmusic.com

Het moet blijkbaar wel een feestje worden. Op zijn 46ste verjaardag brengt Liam Gallanger zijn tweede solo album uit. Net als zijn broer gewoon onder zijn eigen naam. De band tussen de blood brothers is ondertussen zo gruwelijk verslechterd dat ze elkaars bloed wel kunnen drinken. Noel heeft zelfs de vete met het Blur kamp allang bijgelegd en staat samen met Damon Albarn op het podium. De familieleden zijn waarschijnlijk nog steeds niet on speaking terms, en deze arrogante houding past dan ook perfect bij de jongste van de twee. De Beady Eye platen Different Gear, Still Speeding en BE worden niet slecht ontvangen, en As You Are is ook niet bepaald de hemel ingeschreven. Revengeert Liam Gallanger zich misschien definitief met Why Me? Why Not?

Met het stevigere bluesy Shockwave gooit hij al een veelbelovende single de ether in. Met mooi begeleidend mondharmonicawerk laat de frontman horen dat hij het ook zonder het nasale geluid aardig redt. In de loop der jaren klinkt de zang wel wat kortademiger, maar heeft hij wel een gevoel voor melodielijnen ontwikkeld. Het is een stuk compacter, de lange uitlopen geheel verdwenen. Die zijn wel in One Of Us hoorbaar. Neemt Noel bij Oasis de hoge uithalen voor zijn rekening, hier is Liam op zichzelf aangewezen en komt daar prima mee weg. Hij legt meer soul in de voordracht en maakt het publiek terecht nieuwsgierig naar de plaat. Een gigantisch verschil met het rockende op single verschenen The River dat nog enigszins in de psychedelische lijn van Dig Out Your Soul ligt.

Ook het al eerder uitgelekte Once laat een volwassen ontwikkeling horen, waarbij hij zelfs fragmentarisch aan Bob Dylan doet denken. Het is als compositie een regelrechte aanval op de schrijverskwaliteiten van zijn oudere broer. Dat diezelfde personage als verborgen vrouwspersoon in de tekst centraal staat, heeft veel weg van The Beatles perikelen tijdens de Let It Be opnames. Opgekropte ondelinge frustraties leiden daar tot prachtige resultaten. Het is een mooie milde vriendschappelijke uitnodiging om met zijn broer de battle aan te laten gaan.

Nou, ook de rest van dit album voldoet aardig aan de verwachtingen. Het is allemaal niet wereldschokkend, aan de eentonigheid van zijn beperkte vocalen geeft hij een positieve wending. Natuurlijk blijft het ontbreken van de gitaarcapriolen van Noel een groot gemis. Toch valt Liam niet vaak door dit vangnet heen, de kwetsbaarheid laat zijn ego voor het eerst niet helemaal boven zichzelf uit zweven. Met een hoog bubblegum gehalte blijft hij wel de veiligheid opzoeken. Door de toevoeging van piano, blokfluit (jawel!), en de eerder genoemde mondharmonica stopt hij er de nodige variatie in.

Dat hij in Halo het akkoordenschema van Let’s Spend The Night Together leent, is hem vergeven. The Verve komt uiteindelijk ook prima met Bittersweet Symphony weg waar leentjebuur met een compositie van Jagger en Richards gespeeld wordt. De oudjes van The Stones zijn zeker niet seniel, of ze de royalty’s opeisen durf ik niet te betwisten. Ik snap die hele ophef nooit, het is toch een geweldig compliment gericht aan de eeuwigheidswaarde van een nummer. Als je de ene grootheid aanhaalt, dan mag die andere ook niet ontbreken. Dat maakt hij direct goed in de Lennon-achtige zang van Why Me? Why Not..

Na de retro glamrock van Be Still is het stiekem toch hopen op die kenmerkende sneer waarmee hij Oasis op de kaart zet. Dat typerende blijkt ondanks een veel beter zingende Liam toch wel van grote invloed op het bandgeluid. Bij Why Me? Why Not. is het vooral flink shoppen tussen de sixties en seventies albums in de platenkast. Het memoreert aan het vergeelde nicotinesfeertje van de Definitief Maybe albumhoes, maar verder zijn de raakvlakken minimaal. Het schemerige nachtclub getinte Gone sluit de plaat af op een donkere wijze af.

Wat volgt zijn de fraaie bonustracks. Zeker het experimentele met dreigend ritme opgepoetste Invisible Sun is zeer sterk. Hier is dat nasale, lang uitgerekte in de stem wel aanwezig. Wat een verademing om Liam weer zo te horen zingen. Good Old Britpop!, Back To The Nineties!! Misunderstood is een poging om een Noel Gallagher klassieker te schrijven. Het zit er net te dik op, gespeelde sentiment met een dicht geplamuurd veilig popdeuntje. Glimmer kan prima als een herkenningstune van een feel good serie over een groep vrienden die samen in een studentenflat wonen dienen, of een stel veertigers die uit verveling op de zaterdagavond in een plaatselijke stamkroeg rondhangen. Een vrolijk huppelend nietszeggend Amerikaans melodietje.

Liam Gallagher overtuigt zeker. De comfortzone wordt netjes opgeruimd, waarbij er voor hem genoeg nieuws te ontdekken valt. Zijn ontwikkeling werkt in het voordeel, waarbij hij zich minder egocentrisch opstelt. Nu nog hopen op een mooi familiediner met een stevige kerstborrel welke een geweldig vervolg oplevert, want daar ben ik nu echt wel aan toe.



  1. Shockwave
  2. One Of Us
  3. Once
  4. Now That I've Found You
  5. Halo
  6. Why Me? Why Not.
  7. Be Still
  8. Alright Now
  9. Meadow
  10. The River
  11. Gone