Liam Gallagher is voor mij bij Oasis meer de Rolling Stones kant, Noel Gallagher meer The Beatles. Ik blijf een zwak voor het sterk rockende Definitely Maybe houden en heb minder met het gepolijste (What’s the Story) Morning Glory? Oasis… Hoe vaak maakt Liam een vermoeide uitgebluste indruk, en brengt hij desondanks verrassend goed op het juiste moment die overtuiging over. Elke volgende plaat heeft zijn charmes en momenten, toch is die chemie van vooral het debuut snel verdwenen. Zelfs op (What’s the Story) Morning Glory? wordt de rol van Liam steeds kleiner, de breuk is slechts een kwestie van tijd. Eerst worden vakkundig de overige bandleden uit Oasis geschopt, totdat de egocentrisch ingestelde broertjes tot de conclusie komen dat het hoofdprobleem toch echt bij hunzelf ligt. Het verhaal stopt dertien jaar geleden, en stel dat Oasis ooit een doorstart maakt, die ochtendglorie verschijnt echt nooit meer aan de horizon.

Liam Gallagher revancheerde zich met het sterke Beady Eye Different Gear, Still Speeding debuut, verdwaalt in de BE psychedelica, krijgt een herkansing met zijn eerste As You Were soloplaat, en komt tot bloei op Why Me? Why Not. Zijn stem heeft een gehavend kortademig randje, de pure kwetsbaarheid staat op de voorgrond. Het is hem vergeven, dit is ook rock and roll. Op C’Mon You Know hoor je een krachtige Liam Gallagher, die ook die zeurderige bijtende sneer grotendeels afzweert. Is C’Mon You Know hierdoor ook een betere plaat? Het is in ieder geval een totaal andere plaat. Hij heeft de schijn mee dat de Knebworth documentaire een groot succes is, en dat hij rond de releasedatum twee keer op het memorabele festivalterrein optreedt. Men wil toch een stukje popgeschiedenis herbeleven, en dit valt mooi samen. Zoals Liam Gallagher het stiekem terecht opmerkt, Oasis is de laatste rockband die echt weet te scoren.

Liam Gallagher heeft niet het schrijverstalent van zijn broer, en sprokkelt zijn ideeën armoedig bij elkaar, maar smeedt dit wel in fraaie songs om. Leentjebuur spelen bij Rolling Stones, More Power maakt gebruik van een You Can’t Always Get What You Want kinderkoortje. Beter goed gejat dan slecht verzonnen toch? Hij haakt op de soulrock feeling van bands als Primal Scream en Spiritualized in, zoekende naar kracht en evenwicht. Diamond in the Dark is net zo sexy als het betere donkerrode Arctic Monkeys nachtclub werk waar hij de bevriezende synthpop kilte uit de jaren tachtig bij inmengt. En hoor je daar in World’s in Need de oosterse mystiek van Led Zeppelins Kashmir terug? Dave Grohl verleent zijn schrijf- en drumtalent uit aan het stevig rockende Everything’s Electric. Het is bizar om te weten dat de dreigende ondergang van zijn Nirvana maatje Kurt Cobain ooit het basismaatwerk voor Live Forever vormt.

It Was Not Meant to Be en Better Days hebben praktisch hetzelfde akkoordenschema en samplergebruik van The Chemical Brothers Let Forever Be klassieker waarop Noel Gallagher een gastrol vervult. Beiden tot Tomorrow Never Knows van The Beatles te herleiden. Uiteraard deelt Liam hier een knock-out naar zijn oudere broer uit, door simpelweg dezelfde basis te hergebruiken. Heeft hij dit nodig? Zeker niet, maar het geeft wel aan dat die broederliefde zich nog steeds diepgevroren in de ijskast bevindt. Op de Too Good for Giving Up ballad, met prachtig pianospel van Christian Madden, is Noel waarschijnlijk ook stinkend jaloers op, een song welke stijl technisch precies in zijn straatje past. Het profetische gure Moscow Rules, de juiste song op het juiste moment. De dreigende Koude Oorlog 2.0 heeft nog net niet het brekende vriespunt bereikt, maar hangt wel al in de verstikkende ijle lucht. Liam Gallagher als zelfovertuigende wereldverbeteraar, die de nietsvermoedende kinderen in Oh Sweet Children toespreekt.

Don’t Go Halfway overdonderd als een dreigende Madchester zandstorm, een kamikazevlucht, een roadtrip zonder rem. Het psychedelische C’Mon You Know titelstuk heeft wat opstartproblemen, vervolgens haalt hij alle epische U2 All I Want Is You orkestverwijzingen uit de trukendoos en zweeft vervolgens heerlijk twinkelend de horizon tegemoet. Met de I’m Free dubreggaetrack sluit hij zijn paranoïde cocaïne verslaving af. Better Days, afgekickt, clean, herboren en een vuilniszak aan meeslepende ervaringen rijker. De gehate Damon Albarn connectie heeft hier de overhand, want is I’m Free niet bijna een identieke The Good, the Bad & the Queen song?

Ik heb wat moeite met bonustracks, zeker als er op het schijfje meer dan genoeg ruimte is. Vooruit de handje klappende The Joker gospel en het ruig funkende Wave zijn aangename aanvullingen. Ondanks dat C’Mon You Know een prima plaat is, staan er niet echte memorabele songs op, en blijft het toestormende publiek weer om de Oasis klassiekers schreeuwen. Liam Gallagher maakt schaamteloos van een lost British Songbook gebruik en schakelt een dorp aan gastmuzikanten in om C’Mon You Know te construeren. Alleen hij durft dat en komt er mee weg, een andere zanger neemt dat risico niet.