In 2011 bracht de Engelse zanger Liam Bailey twee singles uit die zeer beïnvloedt waren door de platencollectie van zijn oorspronkelijk Jamaicaanse moeder: When Will They Learn liet ziijn liefde voor reggae horen,  terwijl I’m Gonna Miss You zijn liefde voor oude soul duidelijk naar voren liet komen. Opgenomen met  Leon Michels – multi-instrumentalist-, producer- en mede-labeloprichter van Big Crown Records (( o.a. gewerkt met Amy Winehouse, Lee Fields, Sharon Jones & the Dapkings, Dr. John) – in New York klonken de tracks kaal en rauw, maar toch ook zeer aanstekelijk. Dan spoelen we even een paar jaar door, wanneer de mainstream labels Bailey zijn talent hebben ontdekt. Op het in 2015 uitgebrachte Definitely Now horen we modern klinkende rock en soul met een oud randje. Hij moest de nieuwe Curtis Harding of Charles Bradley worden, zo zeiden zowel pers als de radio DJ’s. In de persrelease van het nieuwe album komt hij er nu eerlijk voor uit dat labels en pers een sound van hem wilden waar hij zelf uiteindelijk helemaal niet gelukkig van werd.

Op Ekundayo – betekenis: zoiets als “leed verandert in geluk” in de Afrikaanse taal Yoruba – gaat hij vooral weer terug naar die reggae waar het allemaal mee begon. Zelfs de kale, lo-fi sound van voorheen is terug. Analoge synthesizers en een drumcomputer staan instrumentaal aan de basis. Vervolgens volgt zijn stem, met veel echo en soms zelfs een beetje autotune voor een psychedelisch en toch smaakvol effect. Door de overduidelijke lo-fi productie komt alles rauw en eerlijk je woonkamer binnen. De soort van “kapotte stereo-installatie” dub- en reggaesound moet je  wel een beetje liggen en is natuurlijk  ver verwijdert van zijn meer gepolijste mainstream liedjes van voorheen.

Door het koppig vasthouden aan die zeer specifieke, rauwe reggaesound ligt er wel snel eenvormigheid op de loer. Songs als Champion, White Light, Cold & Clear en Angel Dust zijn behoorlijk rechttoe-rechtaan, je weet wat je krijgt: minimale reggae met een heerlijke sfeer en aanstekelijke refreintjes.  Gelukkig wordt de afwisseling niet vergeten. De verassing is Vixit, waar hij met enkel akoestische gitaar en zijn stem de songer-songwriter in zich loslaat. In Ugly Truth en Young in Love komt er door de toevoeging van blazers een vleugje ska om de hoek kijken. Tot slot horen we op afsluiter Paper Tiger toch nog de diepe soul die men zo graag van hem wilde horen. Echter klinkt de track met al zijn bevreemdende synths en stemvervorming wel heel erg psychedelisch en modern.

Liam Bailey laat vooral horen op dit album dat hij zich heerlijk thuis voelt in de kale reggaesound waar hij ooit mee is begonnen. Voor de aandachtige  luisteraar zijn er genoeg kleine details te ontdekken die de tracks onderling van elkaar onderscheiden. Echter mag dat nog wel wat meer zijn. Evengoed is Ekundayo een lekker lo-fi reggaealbum geworden.