Lia Ices gooit met haar nieuwe album Ices het roer wel erg drastisch om. Op Grown Unknown was een singer-songwriter te horen, die stevig beïnvloedt was door country, ruimtelijke dreampop en folk uit de jaren ’60. Dus wat laat je dan horen op een nieuw album? Juist…..Afrikaans klinkende percussie, een sterke invloed van dub en een snufje electronic. Enkel de ruimtelijke dreampop is nog terug te herkennen.

Voor de fan van haar vorige album zal Ices wel even slikken zijn. Haast weg zijn dus de countrypop en de 60’s invloeden. Ze klinkt hier hypermodern en gestileerd, maar op de meest verrassende momenten duikt er stiekem toch een slide-gitaar op. De invloeden van Afrikaanse ritmes en dubmuziek zorgen ervoor dat de liedjes een sterke focus hebben op tranceopwekkende ritmes. De focus ligt dus lang niet altijd op haar vocalen, maar deze zijn wel sfeerbepalend. Vaak bepalen ze wat voor sfeer de muziek uitstraalt; 80’s dreampop of meer modern. Daarnaast duikenflarden gladde electronic op, die de muziek des te meer in het heden plaatst. Enerzijds refereert de muziek dus sterk aan het verleden, anderzijds is het ook echt een album dat enkel nu gemaakt had kunnen worden. Vooral de oudere invloeden geven de muziek een zeer eigen smoelwerk. Het moderne tintje maakt het geheel juist platter en minder onderscheidend. Vooral bij de vocalen valt dit in negatieve zin op, waar vocodereffecten de muziek een onnodig nep sfeertje meegeeft. Hoewel duidelijk een artistieke keuze, is dit gewoon niet mooi.

Toch is dit overduidelijk zo’n album waarbij de negatieve punten niet zo zwaar wegen. De positieve, zomerse sfeer die het album uitstraalt zorgt al snel voor een grote lach op je gezicht. Het is jammer van het “gemaakte” sausje, maar dat nemen we dan maar voor lief.