L'Etrangleuse
Ambiance Argile

Met Ambiance Argile heeft L’Etrangleuse, een band bestaande uit twee mannen en twee vrouwen, een minimalistisch rockalbum met vierstemmige zang en poëtische Franse teksten gemaakt. Gecombineerd met de soundscapes van Sébastien Guichard. De groep werd opgericht door Mélanie Virot, een klassieke harpiste die gewend was dans en geïmproviseerde muziek te combineren, en Maël Salètes van Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp. Het originele duo heeft 3 albums uitgebracht en veel concerten gespeeld.
Dit vierde album is hun eerste als kwartet. L’Étrangleuse maakt nu de originele post-rock kamermuziek met Anne Godefert, bassiste en zangeres uit de elektronische muziekscene, en drummer Léo Dumont nog sterker. De muziek klinkt vaak magisch en soms psychedelisch. En is gevarieerd en kleurrijk en bijzonder om naar te luisteren. In het grote cd boek staan ook alle Franse teksten. De grooves van de ritmesectie zijn bijzonder.
De eerste track Le Remède begint meteen swingend. Met de door Mélanie Virot gespeelde licht klinkende harp en de djéli n’goni,gespeeld door Maël Salètes. De n’goni geeft er ook een Afrikaans gevoel aan. Het is heel bijzonder door de muzikale dialoog tussen harp en n’goni. Je ziet er bij wijze van spreken mensen bij dansen. De tweede track Ironie du sort begint instrumentaal met n’goni, gitaar en bas. En laat ritmische variatie horen en dat gebeurt vaker op dit heel aparte album waarop een nieuw muzikaal kader wordt gecreëerd. Want dit is nieuwe avant-gardistische muziek.
Les Pins is de mooiste track die klinkt als een rocky chanson met mooie n’goni en lichte harp klanken. En fraaie percussie van Léo Dumont. Ornières klinkt heel rustig. De psychedelische klinkende zang heeft ook iets charmants door de lichte genuanceerde harp klanken. Pas de mort is een gezongen kortstondig gedicht. Met lichte percussie.
Filu e Ferru is goed klinkende lichte psychedelische rock zonder zang. En weer de dialoog tussen harp en n’goni. Tijdens de titeltrack wordt fluisterend gesproken poëzie gehoord. Dit klinkt heel licht en dromerig. Alsof er een bijzonder verhaal wordt verteld. En ineens wordt het sneller en opwindend. La distance des noix en Ennemi blijven rustig. Het album eindigt met de dromerig klinkende chanson État Normal.