Normal People, het saaie voorspelbare leven, hokjes denken, en met Once In A Lifetime amber alert gedachtegang concluderen dat werk, huis en echtgenoot niet binnen het ideale perfecte plaatje passen. Verbittering en in rewind stand vastlopen. De deprimerende folky Normal People boosheid is oprecht en goudeerlijk. Lefgozer Nic Offer pent hier een treffend statement neer. Laat je niet door massahysterie leiden, bewandel je eigen weg en volg niet een uitgetekend patroon. Durf te veranderen, wees (h)eerlijk tegendraads.

Na het verrassend sobere Normal People is het al snel zonnesteek gekte tijd. New Yorkse clubhouse mengt zich met de Latino Un Puente jazzroots van Angelica Garcia, Franse catwalk modemoves, Britse straatvechters bravoure en chemical beat geweld. !!! (chk chk chk) stuitert op groovy baslijnen en zware doorratelende samplers voort. Crazy Talk bemiddeld de Big Audio Dynamite uitgeleende punkdrive met dance energie. De clubs zijn weer open en publiekelijk toegankelijk. Steeds een beetje meer, en dat zullen we weten ook!

De oldschool A Little Bit (More) scratchmachine schuurt en laat de hyper jaren negentig ADHD rave cultuur herleven. Dol gebeukt door de snoeiharde beats, de XTC paranoia en het ontstekende macho firestarter hedonisme. Let It Be Blue is zeker niet vernieuwend, maar laat de heetgebakken Duracell batterijen It’s Grey, It’s Grey (It’s Grey) cyberpunk geluid vergiftigend op strandtemperatuur oxideren en gooit er een flinke dosis aan funkend ritmegenot doorheen.

De New Yorkse suburbia voorsteden bruisen en leven weer. Voorzichtig observerend neemt Nic Offer de omgeving in zich op, ondersteboven gelopen door de unfinished sympathy symphony praatraps die in het van Sink Ya Teeth afkomstige Maria Uzors hoofd maar blijven doordraven. Een ontoombare onuitroeibare wervelwind aan emoties welke het beginnende Storm Around the World briesje aanwakkert, en laat ontvlammen. Een ware single kandidaat met een breed scala aan meeslepende jaren tachtig Pet Shop Boys synthpop gewichtigheid en heerlijke diepe soulgolven.

Het beklemmende Here’s What I Need To Know danst de Winter In July koudefronten weg. Een break up song, waarbij de uitroeptekens in de bandnaam door vraagtekens zijn vervangen. De verbale Meah Pace powerinjectie, aan Prince memorerende gospelfunkkoortjes, en lichtelijk gestoorde electroclash dwarsheid doorkruizen het schots en scheve Panama Canal. Net als de grijs verregende hyperactieve This Is Pop 2 postpunk melancholica een jaren tachtig boetekleed, door zure regen en kunstmatige zoetigheid gemarkeerd.

De R.E.M. Man On The Moon klassieker wordt van alle weemoed ontkleedt en net als het doldwaze bordeauxrode nachtclub Let It Be Blue titelstuk tot een ware P-funk discoknaller omgedoopt. Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space. Die verzachtende maanlanding is nog niet ingezet. !!! herschrijft in hun eigen bewoordingen een stukje muziekgeschiedenis en voegt daar een sterk staaltje nonchalant weerspiegelende zonwerende blufpoker aan toe.