Als de progressieve rock rond 1970 zijn vorm definieert, haakt ook zeker Nederland hier met grensverleggende bijdrages op in. De experimenteerdrift wordt met de drang om er meer hallucinerende psychedelische invloeden in te verwerken aangewoekerd. De ruimte in de muziek is daarbij vaak met lange uitgebalanceerde episodes, sterk opbouwend gitaarwerk en statige orgelpartijen ingevuld.

Het uit Maastricht afkomstige Lesoir trapt stevig in het indrukwekkende gelijknamige debuut uit 2011 af, waarna de band steeds meer naar die avontuurlijke geluidsverrijking zoekt. Dat resulteert uiteindelijk in Latitude, waarbij de geschoolde pianotoetsen en opzwepende strijkers voor meer rust in het geheel zorgen. Daar tegenover staan de krachttoeren van de twee gitaristen. Het geeft een mooie klassieke sprookjesachtige belevenis aan het geheel mee, toch zet Lesoir deze lijn niet in Mosaic door. Ze kiezen met het van Muse bekende John Cornfield en Paul Reeve producer duo voor meer bombast.

Mosaic is net als de kunsttechniek een samengesteld geheel van bij elkaar gezochte kleine kleurige elementen. Van gepaste afstand wordt het opvallende patroon zichtbaar. Met de minimaal versterkte prachtige gemodelleerde gitaarlijnen van Ingo Dassen vormen ze het verbindingsstuk tussen de bedwelmende bewierokende passages. De bruutheid van het Bob Van Heumen slagwerk wordt door zijn metgezel Ingo Jetten begeleidt, die als gids met zijn baspartijen de weg voor de overige muzikanten vrijmaakt.

Het Mosaic titelstuk heeft magistrale uitgewerkte gitaar gerichte lichtvoetigheid vervolgd door stevige veelvoudige prachtige krachtexplosies. Betoverende imponerende vocale hoogstandjes waarbij Maartje Meessen door collega bandlid Eleën Bartholemeus bijgestaan wordt, samenzang die subtiel bijna onherkenbaar samensmelt. Helaas zijn deze momenten minimaal aanwezig, mede omdat Eleën bij de opnames zichzelf absent moet melden.

Mosaic staat voor de breekbaarheid van een fragiel lichaam. De kwetsbaarheid en broze gezondheid van drie bandleden moeders spelen hierbij een belangrijke rol. Het is vanwege de teksten niet alleen een persoonlijke Maartje Meessen plaat, door de gedeelde herkenbaarheid is het juist nog meer een groepsproject. De twijfelende kijk op het onvoorspelbare leven en de tegenwerkende maatschappij komt hard in het confronterende Is This It? naar voren. Om halverwege het leven tot de conclusie te komen dat je nog vooraan op de ladder naar een bevredigend bestaan staat, roept de nodige frustraties op.

Op Somebody Like You flirt Bob Van Heumen met exotische ritmes om vervolgens het woord aan de melodieuze felle uitbarstingen van Ingo Dassen te geven die als levenspartner van Maartje Meessen haar pijn en verdriet perfect aanvoelt. Het zijn dus niet alleen kwalitatieve sterke gitaaruithalen die veruit de aandacht trekken. Het evenwicht tussen muziek, zang en teksten is sterker dan op eerder verschenen werk. Door het persoonlijke karakter openbaart Lesoir de deuren om de luisteraar in hun privé situatie te laten delen. Een gedurfde zet, die veel respect afdwingt.

Gesproken mannelijke Dystopia Big Brother teksten ademen geen hoop en vertrouwen uit. Zalvende gitaarpartijen gaan wel de confronterende strijd met de hardheid in de vernietigende woorden aan. Het is mooi hoe het samenspel tussen gitaar, bas en drum steeds meer de agressieve kant opdraait, met de donderslagen van Bob Van Heumen en doemwolken van Ingo Jetten als juridisch muzikaal eindoordeel.

Het uitstapje naar Middeleeuwse Tolkien klanken in het opbeurende It’s Never Quiet geven aan dat er nog ruimte voor een ouderwets folk geluid is, waarna ze weer geruisloos naar de symfonische metal omschakelen. De verbeeldende klassieke MXI droomklanken staan los van het afsluitende lang uitgewerkte Two Faces. Een duistere terugblik op de kindertijd, waarbij Maartje Meessen de grip op haar leeftijdsgenoten kwijt raakt, en vervelende ervaringen verdrongen worden. De gitaar bestrijdt al scheurend en gillend de demonen waarna de piano het bevredigend eindsignaal inluid.

Mosaic is een kleurrijke voortzetting van het vijfde hoofdstuk in het Lesoir verhaal. Een zwerftocht die ze weer een stap dichter bij het eigen geluid brengt, en zich nog verder van de kern van de progrock distantieert en er een hedendaags vervolg aan koppelt.