Les Jupes is afkomstig uit Winnipeg, Canada. Voor hun debuutalbum werkte de band in 2011 samen met Marcus Paquin, die in die periode ook nog bezig was met The Suburbs van Arcade Fire. Band en producer namen flink de tijd voor de opnamen van Modern Myths en het is te horen. De eersteling van Les Jupes is een smaakvolle, donkere plaat die niet voor een gat te vangen is. Postpunk, new wave, donkere pop, gothic, improvisatie; het zijn allemaal elementen die het debuut van Les Jupes zo genietbaar maken. Met enige vertraging is het album nu ook in Nederland verkrijgbaar, en dat is maar goed ook.

Opener Myth #3 (The Mountain) wordt direct geclaimd door de indringende bariton van zanger Michael P. Falk. De puntige waverock met diepe bassen doet de rest. Les Jupes mag hier dan wel uit een beproefd vat tappen qua muziek, de band klinkt toch vele malen authentieker dan menig doorgebroken neo-wave-bandje.

Nick Cave zou in zijn nopjes zijn geweest met een song als One Solemn Oath. De track zorgt na het imposante Myth#3 (The Mountain) voor rustigere wateren en geeft blijk van de veelzijdigheid van Les Jupes. Het is de meest hoopvolle track op het album. Een cruciale song, die het begin vormde van Falks songschrijverij voor Modern Myths.

De band durft ook te experimenteren, zonder overigens uit te bocht te vliegen. Someone Lit A Fire Under Khrushchev is uptempo en zwaar, met veel spanning en kent een verrassend en hypnotiserend slotakkoord. Ook A Caveman Returns Home… kent zo’n verrassend sluitstuk: na een paar mooie diepe minuten, die laten horen dat subtiel ook krachtig kan zijn, gaat de band los in een eruptie van verwarde sax en piano. Niets geforceerd; Les Jupes weet dit met overtuiging te brengen. Het verloop van Last Dance is boeiend en de rijke instrumentatie – inclusief welsprekend orgel – laat weinig te wensen over. De track loopt over in Myth #7, een track waarvan het intro zo uit de koker van de vroege Pink Floyd had kunnen komen. Les Jupes schakelt echter vlot om naar warme indiepop. Falks donkere stem contrasteert fraai met de speelse koortjes.

Het zijn dit soort eigenzinnige, sfeerrijke tracks die Modern Myths net dat beetje extra meegeven en het album een geheel eigen karakter bezorgen. En de rest van de plaat doet er eigenlijk niet of nauwelijks voor onder. Les Jupes hebben dan ook een debuut afgeleverd om trots op te zijn.