Het Londense Les Hommes is een ervaren band. Het jazzy trio debuteerde dertig jaar geleden in een kleine club in Soho en bouwde daarna een naam op met een ruime handvol releases. Les Hommes omarmde al vroeg de club- en dj-cultuur maar deed dat met een live-aanpak vanaf het podium in plaats van het draaien van platen vanuit een dj-booth.

Het stijlvolle Les Hommes gebruikt een rijk instrumentarium waarbij een prominente plek is ingeruimd voor het klassieke Lowrey-orgel, een instrument dat halverwege de vorige eeuw op de markt kwam. Voeg daarbij een berg andere instrumenten, waaronder basklarinet, conga, bongo’s, fluit en elektrische bas, en het warme, vintage geluid van Les Hommes is deels verklaard.

Sì, così komt weer uit op Sudden Hunger Records, het label dat zich profileert met ‘luxury in sound’. Dat betekent niet alleen smaakvol artwork maar in dit geval ook een persbericht vol ronkende, coole teksten waarmee het geluid van Les Hommes wordt omschreven. Laten we ons hier beperken tot de termen mondo jazz, exotica en cine-lounge, dat zegt al aardig wat. De eerste tracks van dit album doen in ieder geval direct denken aan stijlvolle films uit de jaren zestig/zeventig, vol settings verfraaid door tijdgebonden, oogstrelende meubels, auto’s en couture. Bij de derde track, Hallucinations, komt de muziek wat directer binnen, alsof de film zijn eerste echte actie laat zien. De ijle strijkers, de fluit en de basklarinet zijn hier de smaakmakers.

Ook verderop blijft de cinema dichtbij: bij Mirage lijkt Roy Budd (o.a. Get Carter) mee te knikken. Met Night Drives komt Les Hommes voor het eerst echt wat steviger uit de hoek, door de krachtigere drums, toetsen, bas en fluit. Ook Vampo is wat robuuster. Over een lekkere ritmetandem mag de fluit prettig uitwaaieren. Met het net zo groovy Così Così pakt Les Hommes lekker door. Het is het soort muziek dat in de jaren zestig en zeventig bijna achteloos op plaat werd geknikkerd en dat in de jaren negentig werd herontdekt om vervolgens het clubcircuit overal te wereld kleurrijk te verwarmen. Naast de dj’s lieten ook jonge bands en producers lieten zich overal met succes inspireren door de coole klanken van weleer. Wat dat betreft is het voor Les Hommes jammer dat ze zich in die eerste jaren van hun carrière niet meer aan het platenfront profileerden, al zullen de optredens ook een hoop moois hebben gebracht.

Sì, così is een vrij bondige, relatief ingetogen plaat maar de band weet met subtiele accenten de aandacht vast te houden. Veronique is kalm, bedachtzaam, maar krijgt wel een fris ‘scherp’ randje, dankzij de saxofoon. Spacey keyboards geven Cold-Static zijn karakter. Toch blijft de band hier warm en aards. Met Mirage-Still! keert het trio weer terug naar het kalme exposé van de eerste minuten van het album. Hoewel het lastig is om een echt eigen karakter in de muziek van Les Hommes te ontwaren legt de groep met Sì, così een toch wel erg appetijtelijk en stijlvol album neer. Een album waarop een groot arsenaal aan echte instrumenten en een flinke dosis menselijk muzikaal vernuft de dienst uitmaken. Een klassiek werkstuk in meerdere opzichten dus.